Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 30]

8. Sneeuwpret.

Er is een heuveltje dicht bij Jaaps huis. Daar staat Jaap bovenop. En naast hem staat zijn slee.

'Aan de kant!' schreeuwt Jaap. 'Daar kom ik, hoor!'

Hij gaat op zijn slee zitten. Hij duwt zich even met zijn voeten af. En dan glijdt hij naar beneden. Sneller, àl sneller!.... In vliegende vaart de heuvel af.

'En nou ik!' roept Gerdientje. 'Uit de weg, hoor!'

En kijk, Gerdientje durft het ook al. En ze komt bijna net zo ver als Jaap.

Er zijn nog meer jongens en meisjes: Kees Verkuil en Nel van de slager, Wim van de dominee en Toosje, zijn zusje. Die hebben allemaal een slee. En nog meer kinderen staan er bij te kijken.

'Nu allemaal achter elkaar!' roept Jaap. 'Wie durft?....'

Vooruit, dàt kan fijn worden. Dat durven ze natuurlijk allemaal.

Ze trekken hun sleden de heuvel op. Gerdientje valt op haar neus en glijdt een eind terug. De baan is spiegelglad.

'Je moet er náást gaan lopen!' zegt Jaap. 'Door de losse sneeuw gaat het beter.'

Dat doet Gerdientje. Zo komt ze veilig boven.

[p. 31]

[p. 32]

Ze zetten hun sleden achter elkaar. Ze gaan zitten.

'Laat mij er ook op! Mij ook! En mij ook!' roepen de kinderen aan de kant.

Vooruit, op iedere slee twee. Dat kan best.

'Allemaal klaar?' roept Jaap. 'Daar gaan we, hoor!'

Daar gaan ze, lachend en schreeuwend, hoe langer hoe harder.

Kees Verkuil zit voorop. Maar Kees stuurt niet goed. De kop van zijn slee schiet in de losse sneeuw. Zijn slee slaat om. En daar valt Keesje in de sneeuw.

Maar Jaap valt mee. En al de anderen ook. Zes sleden botsen op elkaar. Twaalf kinderen rollen de heuvel af. Maar ze lachen. Ze lachen allemaal.

Neen, Jaap lacht niet! Jaap zit aan de kant met de hand aan zijn hoofd. Daar heeft de slee hem geraakt.

Maar Jaap huilt ook niet! Hij kan wel tegen een stootje. Hij bijt zijn tanden op elkaar.

De anderen komen om hem heen staan.

'Heb je je pijn gedaan, Jaap?.... Is het erg, Jaap?....'

'Nou, òf het pijn doet!' denkt Jaap.

Maar dat zegt hij niet.

Jaap probeert te lachen. Het gaat wel moeilijk, maar het lukt tòch. En hij maakt ook nog een grapje. Hij zegt: 'Mijn hoofd zit er nog op,

[p. 33]

hoor! 't Is niks erg! Vooruit maar weer!'....

'Er komt een buil op je hoofd!' roept er een. 'Jô, wat een kanjer van een buil!....'

'Dat hindert óók niet!' zegt Jaap.

Hij wrijft wat sneeuw op de buil. Dat is zo lekker koel op die gloeiende plek. En hij trekt zijn slee alweer naar boven.

Maar achter elkaar, dàt doen ze niet meer. Dat is tòch te gevaarlijk.

Daar komt oude Gijs de weg langs.

'Toen ik jong was,' zegt Gijs, 'toen durfde ik op mijn buik!'

'Doe het dan nog eens, Gijs!' roepen de jongens.

Maar Gijs schudt zijn hoofd.

'Neen,' zegt hij, 'dat gaat nu niet meer. Maar zittende kan ik het nog best. Wie zijn slee mag ik?'....

O, Gijs kan wel zes sleden krijgen. Hij kiest de grootste uit. En heus, Gijs kàn het nog, hoor! Zijn pet vliegt hem af, zó hard gaat hij!....

Alle kinderen hebben pret.

'Nu nòg een keer, Gijs!' roepen ze. 'Nu op je buik!'

'Nee,' zegt Gijs, 'doen jullie dat maar. Nu ga ik naar de stal. Ik moet melken.'

Gerdientje brengt hem de pet terug.

Gijs zegt: 'Zal je niet te lang hier blijven, meisje? En niet stil staan?.... Je bent pas ziek geweest!'

Dat belooft Gerdientje.