Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 19]

5. Nóg een merel.

Ze kijken weer uit. Maar er komen geen nieuwe vogeltjes meer. Er komt wèl een jongen de tuin in hollen. Zijn muts staat scheef en de sneeuw vliegt van zijn klompen. Zó hard rent hij.

'Ha Jaap!' roept Gerdientje. 'Grootmoeder, daar komt Jaap aan!'

Jaap trekt zijn jas uit in de keuken. Dan komt hij binnen. Zijn wangen zijn rood van de kou en zijn ogen schitteren. En de sneeuw zit nog in zijn kuif.

'Daar ben ik,' zegt Jaap. 'Dag meneer!.... Dag juffrouw! Hallo, Gerdientje, ben je al wat beter?'

Jaap heeft ook wat meegebracht voor Gerdientje. Een boek van de meester. En een appel van zijn moeder.

'En dan heb ik nòg wat!' zegt Jaap.

Hij houdt een papieren zak in de hoogte. Daar zit een gaatje boven in. En in die zak beweegt wat. Wat zou het zijn?....

'Het is een vogel,' zegt Jaap. 'Die is ook een beetje ziek, net als jij. Daarom heb ik hem meegebracht. Ik heb hem gevonden bij ons huis. Hij zat in de sneeuw en hij kon niet goed meer

[p. 20]

vliegen. Toen heb ik hem gepakt. Hij bloedde ook een beetje.'

Ze kijken allemaal in de zak.

'Nòg een merel!' roept Gerdientje. 'Grootmoe, pas op, al weer een zwarte kerel!'

Opa haalt de vogel voorzichtig uit de zak en bekijkt hem van alle kanten.

'Eén vleugel is stuk,' zegt hij. 'Hij is zeker tegen een draad gevlogen.... Maar wij zullen jou hier wel weer opknappen, hoor, arme kerel, dat beloof ik jou.'

Hij haalt een kooitje uit de schuur en doet de merel er in. Hij geeft hem voer en water. Dan zet hij de kooi voor het raam.

Maar de merel zit stil en treurig op het stokje. Zijn linkervleugel hangt slap neer. En naar het voer en het water kijkt hij niet eens.

'Wacht maar,' zegt Opa. 'Dat komt later wel. Hij moet eerst wennen aan zijn huisje.'

Jaap en Gerdientje bekijken de plaatjes in het vogelboek. Ze zien ook weer een nieuw vogeltje buiten. Nu is het een roodborstje. Jaap vindt de naam in het boek.

Maar opeens roept hij: 'O kijk eens, die kat wil vogels vangen!.... Ga je weg, lelijkerd!....'

Ze kijken allemaal naar buiten. De poes

[p. 21]

komt aansluipen door de tuin. Ze klimt in de paal van het vogelhuisje. En de vogeltjes in het huisje merken er nog niets van.

'Opa, Opa, help ze toch!' roept Gerdientje bang.

En die Opa zit maar stil te lachen.

'Laat maar gaan, hoor!' zegt hij rustig. 'Ze kan er tòch niet bij!'

En nu begrijpt Gerdientje, waarom er een stukje gaas om de paal moest.

[p. 22]

Kijk, poes zit er al voor. Haar ogen fonkelen van begeerte en haar staart slingert boos heen en weer. Die lekkere vogeltjes, wat heeft ze er zin in!.... Maar nu kan ze gelukkig niet verder.

'Lekker mis, poes!' lacht Jaap.

Poes zit nog een poosje begerig te kijken. Dan laat ze zich maar weer zakken. Ze gaat weg en haar staart hangt slap van teleurstelling.

'Piet, piet!....' zegt een meesje, dat op de schommel zit. En het is net, alsof het haar uitsliept.

Nu gaat Jaap ook weg. Het wordt al een beetje donker.

'Ik kom morgen weer,' zegt Jaap. 'Dan neem ik mijn slee mee. Ben je dan al beter, Gerdientje? Mag je dan al buiten spelen?'

'Morgen nog niet,' zegt Grootmoe. 'Maar het duurt niet lang meer.'

'O, maar ik kom tòch,' zegt Jaap. 'Ik kom iedere dag, hoor! Zo lang jij ziek bent, kom ik je gezelschap houden.'

Dan gaat hij de deur uit.

Hij holt weer door de sneeuw.

'Hallo!' roept hij nog.

'Jaap is een trouwe vriend,' zegt Opa.

Dat vindt Gerdientje ook.