Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 10]

2. Grootmoe komt troosten.

De deur gaat zachtjes open. Grootmoe kijkt om een hoekje. En wàt ziet zij daar?.... Gerdientje zit te huilen.

Grootmoe komt gauw naar haar toe.

'Maar kindje,' zegt zij, 'wat scheelt er aan? Och, och, wat is er toch?'

Gerdientje kan niets zeggen. Zó snikt zij.

'Doet je keel weer zo zeer?' vraagt Grootmoe.

Gerdientje schudt van neen.

'Wat dan?.... Heb je hoofdpijn?.. Ook niet?'..

Grootmoe legt een arm om haar meisje heen. Zij beurt haar hoofd omhoog.

'Vertel het Grootmoe maar,' zegt zij zacht. 'Waarom huilt mijn kindje dan?....'

'Omdat.... omdat.... omdat ze mij ver.... vergeten hebben!' snikt Gerdientje.

En ze wijst naar het portret.

[p. 11]

'Je vader en moeder?' vraagt Grootmoe.

Gerdientje knikt.

Dan lacht Grootmoe. Ja heus, ze lacht! Ze zegt: 'Maar kindje, hoe kàn dat nou? Hoe zouden ze jou kunnen vergeten?.... Ze houden zoveel van jou! En ze verlangen zo naar je! Een vader en moeder vergeten hun kind toch niet!....'

'Maar waarom komt er dan geen brief?' vraagt Gerdientje.

'Die komt wel,' zegt Grootmoe. 'Maar die brief moet zo'n grote reis maken over de zee. Misschien is er wel storm geweest. Dan is de boot langer onderweg. Of misschien heeft je vader het erg druk gehad. Dan heeft hij een paar dagen later geschreven. Maar hij vergeet je niet, hoor! Die brief komt wel. Misschien morgen wel. En anders overmorgen....'

Het huilen is nu al bedaard. Gerdientje droogt haar tranen. Ja, zij is zeker wel heel erg dom geweest.

'En weet je, wat ik nu doe?' vraagt Grootmoe. 'Nu kom ik fijn bij je zitten. Ik ben in de keuken klaar. Wij zetten eerst een kopje thee. En ik heb ook een lekkere taart gebakken, daar nemen we elk een stukje van!'

En dàn wordt het zo gezellig!.... Het theelichtje brandt op de tafel voor het raam. Er is een rood schermpje om. Dat schijnt zo leuk dóór.

En de thee en de taart zijn zo lekker!....

[p. 12]

Maar dat Gerdientje niet meer alleen is,... dàt is het heerlijkste van alles. Haar verdriet is weg. Ze is weer helemaal blij van binnen.

Grootmoe strijkt haar over het haar.

Ze zegt: 'Jij en ik, wij weten het wel samen, hè?'

'Ja hoor!' lacht Gerdientje.

En ze moet die goede, oude Grootmoe eens even pakken.

En dan komt er nòg wat moois. Grootmoe haalt de grote platenbijbel.

Gerdientje mag de platen opzoeken. Grootmoe vertelt er van. Platen van kindertjes, die zijn het mooist.

Eerst van Samuel. Die moest ook bij zijn moeder weg. Hij werd een knechtje in de tempel. Maar zijn moeder vergat hem niet! Ieder jaar

[p. 13]

kwam zij hem opzoeken. Dan bracht zij een mooi nieuw kleedje voor hem mee.

En dan van Mozes. Die kon ook niet bij zijn vader en moeder blijven. Hij werd een prinsje in het paleis van de prinses.

'Maar weet je, wie wèl bij hem bleef?' vraagt Grootmoe. 'De Vader in de hemel. Die verlaat ons nooit....'

Ja, dat weet Gerdientje wel. De Vader in de hemel verlaat ook háár niet. Die is altijd en overal bij haar.

'Dan ben ik nooit alleen!' denkt Gerdientje.

Grootmoe vertelt ook van het Kindje Jezus in de kribbe van Bethlehem. Dat is het mooiste van alles.

'Het is gauw kerstfeest,' zegt Grootmoe. 'Dan denken we er aan, dat het Kindje Jezus geboren werd....'

'Krijgen we dan ook een kerstboom, Grootmoe?'

'Dat is goed,' zegt Grootmoe. 'Dan halen we er één uit het bos. Daar staan kerstbomen genoeg en daar mogen we er best een van hebben.'

'Maar dat moet je eerst aan de boswachter vragen!' zegt een stem.

Ze schrikken er van.

Opa staat op de drempel.

En Nimrod, de grote hond van Opa, rent de kamer al binnen.