Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 7]

1. Gerdientje heeft verdriet.

Tik-tak!.... Tik-tak!....

Dat doet de klok. De oude klok van Opa. Die tikt.

Gerdientje luistert er naar. Zij zit voor het raam in een grote leunstoel en kijkt verdrietig naar buiten. En zij heeft een dikke warme doek om haar keel.

Gerdientje is ziek, zij heeft keelpijn. Het is al niet zo erg meer. Maar ze mag toch voorlopig nog niet naar school.

Tik-tak!.... Tik-tak!....

Het is heel stil in de kamer. Opa is naar het bos. Nimrod, de hond, is met hem meegegaan. Grootmoe is in de keuken bezig. Zij wast de vaat. Gerdientje is helemaal alleen.

[p. 8]

En de klok tikt.

Daar wordt het nog stiller van.

Grootmoe heeft gezegd: 'Nu moet je even alleen zijn, Gerdientje! Kijk eens, hier is het leesboek, dat Jaap heeft gebracht. En hier zijn een paar dropjes. Die zijn zo goed voor je keel. Ga nu maar mooi lezen, hoor kind! Als ik klaar ben met mijn werk, kom ik dadelijk terug.'

Maar de dropjes zijn al op. En het boek ligt nog dicht. Gerdientje heeft vanmiddag geen zin in lezen.

En zij zucht.

Zij voelt zich zo alleen.

'Piet!.... Piet!....'

Hoor, daar sjilpt een vogeltje. Het zit te kleumen op een paaltje in de tuin.

De bomen zijn kaal. De lucht is grauw en donker. Het is winter.

Het is koud.

'Piet!.. Piet!.. Piet!..'

Dat klinkt zo verdrietig in die grauwe stille wereld daar buiten.

Dat vogeltje voelt zich zeker óók alleen.

Gerdientje kijkt naar de muur. Daar hangt een groot portret. En op dat portret

[p. 9]

staan twee mensen: een heer en een dame.

Dat zijn de vader en moeder van Gerdientje. Die zijn heel ver weg, in het warme land, waar de bruine mensen wonen. Ze willen die bruine mensen van Jezus vertellen.

Vader is zendeling. Meer dan een jaar geleden is hij al weggegaan met Moeder. Toen zat Gerdientje pas in de tweede klas. Nu zit ze al in de derde, net als Jaap. En als ze in de vijfde zit, dan komen ze pas terug. Dat duurt nog twee jaar!

Gerdientje zucht heel diep. Want twee jaren duren lang.

Iedere week komt er een brief voor Gerdientje uit het warme land. Die gaat eerst met de boot en dan met de trein. En dàn brengt de postbode hem hier op zijn fiets.

Maar deze week is er niets gekomen....

En daarom voelt Gerdientje zich zo alleen!

Zij kijkt naar het portret.

Zij denkt: 'Zouden ze mij vergeten hebben?'..

O, en dàn wordt ze zo vreselijk verdrietig!....

De tranen springen in haar ogen. Zij kan ze niet meer tegenhouden.

Er komen er hoe langer hoe meer....