Jaap en Gerdientje. Deel 4. Tussen bos en boerderij

[p. 9]

2. Nieuw leven.

De kinderen bekeken het



ei. Het was maar half zo groot als een kippenei. Aan één kant was het stomp, aan de andere kant spits. Het was groen en het zat vol met mooie donkere vlekjes.

'Waar lag het?' vroeg Jaap.

Polleke wees het plekje aan met zijn stok. Een kuiltje met een paar dode grashalmpjes, dat was het hele nest.

'Leg het er maar gauw weer in,' zei Gerdientje. Zij keek rond naar de kieviten, maar die waren er niet meer.

Maar juist kwam oude Gijs de wei in. Hij wilde een nieuwe plank in het hek zetten. En toen hij het ei gezien had, zei hij:

'Neem het maar mee, hoor Polleke. Want morgen jagen we de koeien in de wei. En dan zouden die het tòch maar vertrappen.'

'Kun je het opeten?' vroeg Gerdientje.

'Ja zeker,' zei Gijs, 'en het smaakt wàt lekker, hoor! Maar je kan het ook verkopen. In de stad krijg je er misschien wel een kwartje voor.'

[p. 10]

'Een kwartje?' riep Polleke verbaasd. 'Wat kunnen we daar veel knikkers voor kopen, zeg!'

'Je jokt zeker, hè Gijs?' vroeg Gerdientje.

'Wel neen,' lachte Gijs. 'Het is nog vroeg in het voorjaar. De kievitseieren zijn nog duur. Maar ja, ik begrijp het ook niet, dat de mensen er zo dol op zijn. Ik heb liever een groter ei. Van een olifant of zo.... Wijs mij het nest eens, jongens.'

'Ha-ha-ha!' schaterden de kinderen. 'Een olifantsei!'...

Ze moesten lang zoeken, vóór ze het nest teruggevonden hadden. Maar eindelijk hadden ze het. Toen zocht Gijs een mooi rond steentje en legde dat er in. Die malle Gijs!... Hij zat ook altijd vol met grappen.

'Waarom doe je dat, Gijs?'...

'Ik wil eens proberen, of ik die kievit foppen kan,' zei de oude knecht. 'Pas maar eens op! Misschien kijkt zij dat steentje wel voor haar ei aan. En dan legt zij er morgen nog een ei bij in.'

'Zó dom zal zij wel niet wezen,' zei Jaap.

'Afwachten,' zei Gijs rustig. 'En ga nu maar eens gauw in de schuur kijken, jongens. Daar is ook wat moois te zien.'

'Wat dan, Gijs?... Wàt is dáár dan?'

Maar Gijs wou niets meer zeggen. Hij was al druk met het hek bezig.

[p. 11]

'Nu wil hij ons ook foppen,' zei Gerdientje. En zij bleef eerst nog wat paardebloemen plukken. Maar toen liep zij toch de jongens na naar de schuur.

Daar was Jaaps vader aan het werk. Hij gooide een bos stro in het varkenshok. Zus liep bij hem rond. Zus riep dadelijk: 'Jaap, kom eens gauw!... Jonge varkentjes, Jaap!'...

'Is het waar, Vader?' vroeg Jaap. En hij kreeg een kleur van blijdschap.

'Tien,' zei Vader en hij lachte. ''t Is nou een hele familie,' zei hij.

Hij deed het deurtje open. Toen mochten ze alle drie kijken. En ja hoor, tien mooie blanke biggetjes kropen door het stro. En het oude varken lag er bij en knorde.

'O-ò-òch!' zeiden ze allemaal.

'Wat lief!' riep Gerdientje. 'Mag ik er even een vasthouden?'...

[p. 12]

Maar dat mocht niet van Vader. Jaap mocht ook niet in het hok komen.

'Het oude varken wordt kwaad, als je er dicht bij komt,' zei Vader.

'Net als de kievit,' zei Polleke. Hij liet zijn ei zien. En Gerdientje liet Vader ruiken aan de paardebloemen.

''t Is allemaal nieuw leven,' zei Vader. 'Je kan wel merken, dat de lente er is. Hoor de koeien maar eens. Die hebben ook al het voorjaar in het hoofd....'

In de stal was het onrustig. De koeien rammelden met hun kettingen. Ze stampten met hun poten op de grond. En telkens loeide er een.

'Ze willen naar buiten,' zei Vader. 'Morgen mogen ze.'

Het grote varken knorde. Het ging op haar zij liggen. En toen gebeurde er wat moois. De biggen kropen dicht bij hun moeder en dronken hun buikjes vol.

De kinderen wilden nog wel langer blijven kijken. Maar Vader stuurde ze weg. Hij had het nog druk.

'Ga maar gauw naar de kamer,' zei hij. 'Dan krijgen jullie een kopje thee van Moeder.'