Evert in turfland

[p. 107]

10. Weer mis.

Het was op een Zondagmiddag.

Evert en Arend liepen op het ijs, dicht bij hun huis.

De hardbevroren sneeuw kraakte onder hun klompen en schitterde in de zon als duizenden fijne diamantjes.

‘'t Is koud,’ zei Arend. ‘We gaan weer naar huis!’

‘Even wachten,’ was 't antwoord. ‘Kijk hier eens.’

‘Wat?’

‘Nou, kijk eens! Hier heeft een konijn geloopen. Of een haas.’

Evert wees op een spoor, dat in de lengte over het ijs van de wijk liep, door de sneeuw.

‘Kijken, waar 't heengaat,’ zei Arend. ‘Kom maar.’

Ze volgden het spoor. 't Waren telkens vier afdrukken van pootjes bij elkaar. Ineens hield het op. De laatste afdrukken waren wat dieper dan de vorige, maar verderop was niets te zien.

En toch liep het spoor tamelijk ver van den wal verwijderd. Wel twee meter.

‘Hoe kan dat nou?’ vroeg Arend verwonderd.

‘Hij is hier zeker de lucht ingevlogen, jô!’

Arend liep al naar den kant om te kijken, of op den wal ook pootjes te zien waren, maar toen hij er tegen op wou klimmen, sprong vlak voor hem een konijn op en holde over de sneeuw weg....

[p. 108]

Ze moesten beiden weer denken aan het konijn in de pijp.

‘Dat is wéér mis,’ zei Arend.

‘Zie hem loopen!’ riep Evert. ‘De sneeuw stuift omhoog! Nou loopt ie langzamer. Kijk, daar zit ie stil.’

‘We krijgen hem misschien tòch nog!’ riep hij. ‘Als we maar een flinken stok hebben! Dan volgen we weer het spoor, tot het ophoudt en dan kijken we voorzichtig rond, waar hij zit en dan slaan we hem dood. Dat doen ze wel eens vaker! Dat kan best. Kijk, je kunt nog zien, waar hij gezeten heeft!’

Evert zag ook wel het kuiltje in de sneeuw, onder een overhangende bos biezen, waar het konijn zoo juist uitgesprongen was, maar hij voelde toch niet veel voor het plan.

‘'t Is Zondag’, zei hij. ‘En je weet, dat vader er niet van houdt, dat we dan zoo ver van huis zwerven. En 't is zoo wreed! Vader en moeder vinden 't niet goed.

‘We gaan niet ver van huis! Hij zit hier vlak bij!

Nou en weet je waarom ik zoo graag wou?’

Arend kwam vlak voor zijn vriend staan en keek hem ernstig aan. ‘Wij hebben 't zoo arm, zeg! Wij hebben al in weken geen vleesch gehad. En ook geen spek. En als ik nou eens thuis kwam met een konijn, wat zou mijn moeder dan blij zijn! O, wat zou ze blij

[p. 109]

zijn! Zie je, 'k heb laatst ook een dubbeltje verloren en dan kan ik het nou weer goed maken, hè?’

Dat gaf den doorslag. Eyert deed mee.

Arend haalde stil een stok uit de schuur en een poosje later volgden ze het spoor.

‘We hebben den wind voor,’ zei Arend.

‘Wat zou dat?’

‘Dat is goed. Dan hoort hij ons niet komen.’

‘O, ja, nou straks goed kijken hoor! En zacht praten, want hij zit nog niet zoo vast. Hij is pas opgejaagd.’

Vlug liepen ze verder en volgden de afdrukken in de sneeuw. Arend stelde zich al het gezicht van moeder voor, als hij straks thuis kwam! Want dat ze het dier zouden vangen, daaraan twijfelde hij niet. En in zijn blijdschap en zijn hoop van weer goed te kunnen maken, nam hij 't heele konijn al voor zich zelf. Hij dacht er niet aan, dat Evert ook recht zou hebben op een deel van de vangst.

De stok droeg hij onder zijn arm, beide handen in de zakken.

Het spoor liep nog verder dan ze gedacht hadden. Voorbij de keet van Braams boog het rechtsaf, het bouwland op.

Nu werd het moeilijker. Het veen was tamelijk gelijk, daar liep het licht. Maar nu moesten ze over een stuk land, dat in den herfst omgeploegd was.

Dat ging zwaarder, over de hardbevroren zand-

[p. 110]

kluiten. Toch hielden ze vol. Toen ze aan een sloot kwamen, stonden ze even stil, om uit te blazen.

‘De sprongetjes worden korter,’ zei Arend. ‘We zijn er gauw.’

‘Daar heeft hij weer stil gezeten! Zeg, zal ík den stok nu eens nemen?’

Neen, dat wou Arend niet. Het eigenlijke werk, het vangen, moest hij zelf doen.

Hij ging al weer. Even wees hij nog naar boven, waar een troep ganzen in den den vorm van een V snel door de blauwe lucht vloog. ‘Dat beteekent: Nog meer vorst,’ zei hij. Toen nam hij zijn aanloop voor den sprong over de sloot.

[p. 111]

‘Pas op!’ riep Evert nog.

Maar 't was te laat. Arend struikelde over de dikke, harde zandkluiten, en stortte hals over kop, bij den wal neer in den sloot.

Kreunend lag hij achterover op het ijs. Evert liet zich snel bij den kant neerglijden.

‘Heb je je pijn gedaan?’ vroeg hij bang.

Hij kreeg geen antwoord.

‘O, Arend! Is 't erg? Doet het erg pijn?’ kermde Evert, maar Arend zei nog niets.

Stil lag hij daar nu. Zijn oogen waren gesloten.

‘Arend! Arend! Geef antwoord! Doet het zoo'n pijn,’ riep Evert huilend. Hij was wanhopig van angst. Hij knielde bij Arend neer en beurde zijn hoofd op.

Op het ijs lag bloed. Arend zei niets meer, kreunde zelfs niet.

‘O, wat moet ik doen, wat móét ik toch doen?’ huilde Evert. Hij legde het hoofd van zijn vriend voorzichtig weer neer en keek over den slootwal. Hier moest hulp komen, dat begreep hij.

Daar zag hij dichtbij de keet van Braams.

Hij klauterde haastig tegen den wal op, wierp nog een laatsten blik op zijn vriend en rende over de sneeuw op het huisje af.

En terwijl hij liep, wist hij ineens, dat ze niet goed gedaan hadden. Weer had hij iets stil gedaan, buiten zijn ouders om. Weer had hij den Heere Jezus vergeten.

[p. 112]

Maar het denken aan Hem troostte hem ook. De Heere Jezus, díe kon helpen! En onder het loopen over het brokkelige land vouwde hij, wrong hij zijn handen samen en smeekte hardop: ‘Lieve Heere Jezus, vergeef het mij en help Arend. Laat hem niet sterven door mijn schuld.’

Het gaf hem meer rust en nog sneller sprong hij voort. Hij bereikte het huisje, gooide de deur open en vertelde huilend, wat er gebeurd was.

Braams zat op zijn gewone plaatsje bij de kachel. Klaasje zat tegenover hem.

Braams begreep niet veel van het verhaal. Evert haspelde alles door elkaar. Maar dat hij mee moest gaan, begreep hij dadelijk en dat het erg was, zag

[p. 113]

hij wel aan die wilde oogen en hoorde hij aan die angstige stem.

Dadelijk sprong hij op en liep naar buiten. Evert liep voor hem uit, om den weg te wijzen.

Toen ze bij Arend neerknielden, sloeg hij juist zijn oogen op.

‘Waar.... waar.... ben ik?’ vroeg hij zwak.

Evert zou willen springen van blijdschap. ‘Hij leeft, hij leeft!’ riep hij.

‘Hou je mond,’ zei Braams barsch.

En op een heel anderen toon zei hij tegen Arend:

‘Stil maar hoor! Ik zal je wel naar je moeder brengen. 't Komt allemaal in orde. Hou je maar kalm.’

Voorzichtig nam hij Arend in zijn sterke armen en droeg hem naar de keet.

Evert volgde. Hij hield Arend maar aldoor in 't oog.

Niets durfde hij meer zeggen. Braams had hem zoo afgesnauwd. Maar dat was goed, vond hij. Híj wou de schuld wel hebben, heelemaal wel! Als Arend maar weer beter werd....