Rita Renoir, enz.

Psychische aphrodisiaca voor de bourgeoisie

Het maart-nummer 1970 van Ramparts bevat een lang opstel van Michael Lydon over de toernee die de Rolling Stones door de States ondernamen, van 7 november tot 6 december 1969. (De illegale plaat van het Berkeley-concert van de Stones is in Amsterdam bij de betere boekhandels te koop tegen 13, 50 gulden.) Lydon, een bewonderaar van de Stones, geeft toe hoe hij, die een maand lang met hen meereisde, zelf totaal verbijsterd blijft ten opzichte van deze ‘stars’ - hij blijft gefascineerd door deze jongens, die in wezen niet veel anders doen dan een van de negers gestolen formule dag-in dag-uit in Engelse versie op de

[p. 80]

planken afdraaien en hij gaat volledig op in hun muziek-citaat: ‘we are both insane Rolling Stones fans, and then whoop with the jolts of pleasure they give us’.

Nu is het centrale incident van de rs-toernee het concert geweest in Altamont, San Francisco, waar vier doden vielen. Drie per toeval - twee slapers doodgereden, één verdronken, maar een vierde in de letterlijke zin vermoord voor het podium, onder de ogen van de Stones, die doodgewoon voortspeelden. En niet alleen één vermoord, maar honderden anderen gewond in zinloze gevechten. En nu eens niet door de politie.

De Rolling Stones zochten een lijfwacht, wat tegen 300 000 aanwezige fans wel nodig is. Ze contracteerden, via de beat-group The Grateful Dead, de zware jongens van Frisco, in casu de Hell's Angels. De Angels namen hun taak letterlijk op. Zodra iemand te dicht bij het podium (of bij hun motorrijwielen) kwam, sloegen ze er met biljartkeus en messen op los - althans één luisteraar, de jonge zwarte Meredith Hunter, werd publiek vermoord.

Lydon vindt dat erg treurig, en het linkse blad Ramparts publiceert dit verhaal zonder commentaar. En toch is commentaar niet zinloos. Het blad Rolling Stone wijdde een héél januarinummer aan de moord (‘Let it bleed’) en publiceerde deze moedige zin: het zijn de Stones die de Hell's Angels hebben aangesteld tot ordebewakers en dus zijn het de Stones die aansprakelijk zijn voor deze moord, net zoals een sheriff door ons verantwoordelijk wordt geacht als zijn ondergeschikten een neger vermoorden.

En daar ligt de knoop. Of zit hij. Dat een politiek onafhankelijk muziektijdschrift de moed heeft om de punten op de i's te zetten, terwijl een zogenaamd links en revolutionair blad, dat heel terecht telkens protesteert tegen de brutaliteit van de Amerikaanse politie, nu plots laf zijn bek

[p. 81]

houdt over de verantwoordelijken voor deze even zinloze als weerzinwekkende moord, omdat de moordenaars en hun sympathisanten tot hun eigen lezers behoren (wat ook voor het blad Rolling Stone geldt trouwens). Dat weten we dus ook al weer, weg met Ramparts. Dat de politie ondertussen in het bezit is gekomen van een film over de moord, en dat de moordenaars zullen terechtstaan, verandert niets aan de feiten - men kan, voor eenmaal, enkel de agenten feliciteren. In dit verband valt nog de uitgave te signaleren van Lawrence Schiller's The Killing of Sharon Tate (Signet, 126 pagina's). Het is niet de zoveelste sensationele reportage over de heilloze invloed van drugs op de jeugd, maar een vrij rationele beschouwing over de labiliteit van een jeugd die óf door drugs óf door sex óf door religieuse wartaal tot doden kan worden gebracht. Het boek bevat de ijskoude transcriptie van het relaas van de moorden op onder meer Sharon Tate door Susan Atkins.

Ik heb hier al dikwijls genoeg gezegd dat de absurde inquisitie die door socialist Vranckx en zijn acolieten wordt gevoerd schadelijk is en de jeugd alleen maar in een mentaal ghetto kan drijven dat helemaal niet bevorderlijk is voor de groei van een ‘nieuwe generatie’. Maar ook het omgekeerde geldt - de a priori sympathie voor moordenaars uit eigen niet-burgerlijk milieu, het ophemelen van harde drugs en de personencultus van middelmatig verbeterde modellen van Bobbejaan Schoepen, het is éénzelfde pot nat.