Inwijding

[p. 297]

XXXII.

Op een morgen werd Sietske, alleen tehuis zittende en nadenkende over zoovele indrukken, welke zij reeds ontving en in Rome had zien vermeerderen, met herinnering en vergelijking van hare vroegere ontwikkeling en de tegenwoordige, verrast door een bezoek van Emilie Hollaert. In het eerste oogenblik was haar gewaarwording die van minder aangame stoornis. Maar toen het meisje, met zekere melancholie op het gelaat, haar omhelsde en zei, hoe zij vernomen had, dat Sietske in Rome was, en behoefte voelde haar te zien, legde deze met de haar eigen onzelfzuchtigheid hare persoonlijke gedachten ter zijde, om zich te voegen in die van haar bezoekster. Emilie was eerst een weinig verlegen, maar werd door Sietske weldra op haar gemak gezet. Zich zoo onder vier oogen vrij gevoelende, kon zij aan den drang harer stemming toegeven. Allengs kwam zij er toe het te uiten, hoe ongelukkig zij zich voelde:

- Ik heb veel verdriet gehad, en ik kan er met niemand over spreken. Gij begrijpt, dat mijn vader en mijn zuster daar geen idee van hebben; zij zijn zoo heel anders. Ik heb door u eerst leeren zien, hoe dor en ledig ons leven is; en, gij hebt mij van iets schrikkelijks gered; ik ben er u innig dankbaar voor......

Tranen beletten haar voort te gaan.

- Kom, kom mijn kind, zei Sietske, bemoedigend;

[p. 298]

dat is nu voorbij. Verhef u, en herwin uw waardigheid. Gij hebt alle middelen om een leven te zoeken, dat u meer voldoening geeft: interesseer u voor goede en schoone zaken. Lees deeglijke boeken; doe uw plicht, die voor de hand ligt, en gij zult reeds eenige voldoening vinden.

Emilie schudde het hoofd,

- Hoe kan ik dat, alleen en in mijne omgeving? O, hoe gelukkig zijt gij, die zoo verstandig zijt en iemand naast u hebt, op wien gij steunen kunt. Dat moet iets heerlijks zijn; en als ik daar dien man bij zie van mijn zuster, die niet kwaad is, maar zoo onbeduidend.... Ik heb hier een man leeren kennen, die mij belang inboezemt; met hem kan ik ten minste gesprekken voeren; hij schijnt mij niet ongenegen...

- Mag ik weten, wie dat is?

- Ik wil het u wel bekennen; het is Mijnheer van Witloo.

- Hm! Ik heb veel van hem gehoord door Frank. Hij is nu een ijverig katholiek; spreekt hij u daarover? Kunt gij hem vertrouwen?

- O zeker. Ja, hij spreekt er mij over, over alles en ook over mij zelven.

- En, zei Sietske, haar hand op die van het meisje leggende, - en - welk is het gevoel, dat hij voor u heeft - en gij zelf?

- Ik weet dat nog niet. Hij spreekt mij over het leven, en over ernstige zaken. Hij is zeer lief voor mij en belangstellend.

- En gij?

- Ik durf dat niet beslissen; ja, ik voel wel iets voor hem; maar ik weet niet wat zijn voornemens zijn.

[p. 299]

- Weet gij, wat het zegt, zich met een katholiek te verbinden? Hebt ge wel eens over al de gevolgen nagedacht?

- Eigenlijk niet. Maar zou dat zoo erg zijn?

- Erg? zei Sietske, half lachend, half meesmuilend om zooveel onnadenkendheid, het is toch een zaak van gewicht; uwe familie, uwe protestantsche opvoeding, - en ik neem daarbij het woord protestantsch nog niet eens in den zin van geloof, maar van leven, gewoonten, denkwijze en inzichten.

- En als ik daarbij meer rust vond, minder doelloosheid, een beter inzicht in het leven, zooals hij mij dat dikwijls leert voelen....

- Zoo? Doet hij dat?

Sietske dacht, hoe haar eigen inzichten omtrent godsdienst niet weinig waren gewijzigd sedert haar huwelijk en vervolgde:

.... Maar wij kunnen ook op andere wijze ons leven verheffen, ons een rijker bestaan verschaffen en voldoening vinden. Daarvoor hoeft men niet katholiek te worden. Hoe hebt gij hem leeren kennen?

- Wij ontmoetten hem in verschillende kringen en als Hollander liet hij zich voorstellen en kwam toen meermalen bij ons. Het eerst, dat wij een ernstiger onderhoud hadden, was, toen hij mij eens had zien spreken met Mrs. Hudson. ‘Kent u die vrouw’? vroeg hij mij met eenige beteekenis; en dan: ‘ik zou u toch voor haar waarschuwen, als ik mag; dat is geen gezelschap voor u’.

- Wat voert die hier uit?

- Zij is eene gevierde beauty, die veel over de tong gaat; vooral sinds men Sir Stanford altijd met haar ziet.

[p. 300]

Zij had dien keer verder over onverschillige zaken gesproken.

Intusschen, na het bezoek van Emilie, waarvan Sietske alles aan haar man meêdeelde, wat zijn ironie niet weinig opwekte, werd het beleefdheidsplicht aan de Hollaerts ook een tegenbezoek te brengen. Schoon Frank en zijn vrouw zich verontschuldigden om hunne avondpartijen bij te wonen, en ook geene andere salons bezochten, was er eene receptie van dien aard, waaraan zij zich niet hadden kunnen onttrekken. Het was bij eene Romeinsche familie, verwant aan Melzi, die hen haar had aanbevolen.

Een schitterende hooge zaal, met orkest op de gallerij, omgeven van weelderige salons en kabinetten. Er heerschte de lauwe geurige dampkring van bloemen en fijne odeurs. Tusschen de wanden met teedere behangsels, de palmen en lichtgestoffeerde sofa's en causeuses bewoog zich eene mengeling van zijden, crêpes, poudre-de-riz en waaiers; heeren in het zwart, een paar abate's met zwierig manteltje, enkele blinkende uniformen. Het was een conversazione, waar soms in een kabinet ook gespeeld werd, of later in den avond zich een artiest of kundig liefhebber aan den grooten vleugel plaatste. In zulke warme kassen tieren best exotische planten en grillige orchideeën, of, als het gewone planten zijn, bloeien zij er buiten tijds en in onnatuurlijke kleuren en vormen. Zoo was er het gezelschap, aanzienlijk, maar gemengd; wat zich maar iets onderscheidde, wat ook, was er te vinden. De fijn beschaafde gastheer deed, als man van de wereld mede, maar was overigens iemand, die zich slechts aan enkelen meêdeelde. De Contessa daarentegen bemoeide zich ijverig en beweeglijk met iedereen. Zij was een levend trait

[p. 301]

d'union, elk oogenblik verbindingen aanknoopend tusschen de verschillende bezoekers: ‘Mon cher baron, permettezmoi de vous présenter monsieur le baron van Arkel, qui désire faire votre connaissance. Mon cher A., je vous présente un savant Hollandais, qui désire enz. M. van Arkel, je vous présente M. de Br., qui désire faire votre connaissance’; en zoo ging het met Sietske evenzeer. Zij maakten dien avond vijftig kennissen, désirant faire sa connaissance, terwijl geen haar op hun hoofd daaraan dacht, als Frank zei.

Daar waren Sir Stanford en ook Mrs. Hudson.

Een paar malen op het punt elkander te ontmoeten, schenen beide partijen eerder gezind dit te vermijden. De Amerikaansche bleek ook hier hare taak van schoonzijn te vervullen; haar naam en faam waren op aller lippen. Aangenamer was de ontmoeting met den abate Carini, wiens beminlijkheid Frank met de geestelijken zou verzoenen. Schoon een man van de wereld, bracht hij meest zijne dagen in het genot van studie en geleerdheid door; hij was een grondig beoefenaar van de antieke letteren en kenner van Rome's topografie.

Onze vrienden hadden echter voor deze eene reis overgenoeg aan zulke bijeenkomsten, ware carnavals, waar men het domino en masker van den schijn draagt, waar de geest niets meer beduidt dan de broccoli, en de gesprekken niet meer dan de confetti, waar men elkander mede bestuift.