Inwijding

[p. 213]

XXIV.

De vroeger invallende duisternis begon de avonden met huislijkheid te wijden, en deze bracht eene gezelligheid en vertrouwlijkheid, die Sietske den moed gaven om te spreken.

- Frank, zei ze, je moet niet boos worden; ik zal je vertellen, wat mij op het hart lag. Weet je waarom ik zoo plotseling van Schifa-noia weg wilde? Ik had hem dien morgen ontmoet,....

- Wien?

- Wel, Stanford. Ik was zoo eens gaan drentelen naar het uiteind van de villa, je weet, daar dat mooie uitzicht is op de bergen. Hij kwam daar ook; hij was melancholiek, afgetrokken; wij stonden te praten bij het lage muurtje. Hij was altijd op mij gesteld, dat voelde ik wel, en ik had geen reden om niet vriendelijk te zijn. Hij uitte weer zwaarmoedige gedachten, zei mij eenige vleiende woorden. Op eens zag ik tot mijn verlegenheid, dat hij hartstochtelijk werd; eenige uitdrukkingen deden mij schrikken - ik legde mijn hand op den rand van den muur - op eens vergat hij zich en drukte een kus op mijn hand.

- De vlegel! riep Frank, driftig opstaande en heen en weer loopende. En wat heb je gedaan?

- Ik was te veel verschrikt om te weten wat ik moest doen. Ik heb hem gewezen terstond heen te gaan en mij

[p. 214]

alleen te laten - en gezegd te doen alsof er niets gebeurd was.

- Waarom mij dat niet dadelijk gezegd?....

- Frank, zei ze, hem met haar opene, oprechte oogen aanziende, je bent rasch en opvliegend; ik was zoo bang, dat je driftig zoudt worden en iets gevaarlijks doen - en dan, ik wil het bekennen, ik was ook bang, dat je mij niet goed zou begrijpen en ook boos zijn op mij; en ik dacht, later zal ik het hem wel eens zeggen.

- Je hebt toch verkeerd gedaan, verkeerd, heel verkeerd; wat duivel, wat moet die vent nu wel van je denken, - en van mij?

- Zwijgen en vergeten - heb ik hem gezegd - hij zal dus niets van u denken, dáar is geen nood voor. En van mij kan hij niets denken; hij heeft te veel eerbied voor mij; ik ben vriendelijk voor hem geweest; er was iets in hem, dat ik sympathiek vond, maar hij heeft mij nooit behaagziek kunnen vinden. Ik had medelijden met den man, die zooveel goeds heeft, maar een offer is van de ziekten van dezen tijd - zulk een man kon ik niet behandelen als den eersten besten slechtaard.

- Je bent wel goed en vrijgevig; phoe!

- Zie je wel, dat je boos wordt, dat je me niet begrijpt! Dat vreesde ik.

Frank was geraakt en driftig, en hij verborg het niet. Tranen welden in Sietskes oogen, en het roerde hem nog niet. Van geen kwaad, van geen coquetterie verdacht hij haar, maar toch was hij ontevreden op haar en kregelig. Bij de drift van een driftige met een goed hart komt gewoonlijk ook een wreveligheid tegen zich zelven.

- Waarom heb je hem geen slag in het gezicht gegeven? Dat had je moeten doen.

[p. 215]

- Foei, Frank, ik ben geen straatmeid.

- Phoe! en dat wou je dien mallen vent wel doen, die Emilie te lijf wilde!

- Ah! dat was heel iets anders?

- Anders, anders, wat anders?

- Toen had ik niet mij zelve te behoeden.

Sietske was, toen ze dit zei, op eens geheel veranderd; zij verhief zich in haar fierheid en zei dit met waardigheid

Frank bracht het plotseling tot inkeer. Zijn driftigheid was nooit wrok; zij siste en vlamde als een korrel kruit en dan was het ook gedaan.

Hij trok haar naar zich toe, vatte haar hoofd en kuste haar wangen.

- Lieve, lieve kind, zei hij, och, ik ben wat gauw driftig; maar je weet wel hoe ik het meen. Ik ben niet boos op je; was dit het, wat je aan Savonarola hebt gebiecht? Dan ben ik alleen jaloersch op Savonarola, dat hij het 't eerst van je heeft gehoord. Kom, ik heb ongelijk en gij hebt weer gedaan wat het verstandigste was. Vergeef je het mij?

- Nu was het Sietske, die op haar beurt een gevoel had van ongelijk, en zich verweet, dat zij te lang had gezwegen.

- Frank-lief, je bent wel eens gauw driftig, maar dat is niets; je bent openhartiger dan ik; dat is mijn fout, denk ik; ik ben misschien nog wel eens bang alles te zeggen zooals ik het wil. De omstandigheden hebben mij dat niet geleerd. Maar nu is het ijs voor goed gebroken; nu zou ik mij nooit meer schamen of ontzien om je altijd alles te zeggen. Wij zullen nooit, nooit meer iets voor elkaar geheim houden, niet waar?

[p. 216]

- Daar behoef je bij mij niet bang voor te zijn, zei Frank, weer vroolijk lachend, ik zeg altijd eer te veel dan te weinig.

- O, Frank, die kus op mijn hand heeft mij zoolang gebrand, als een vlek. Kus gij de vlek er af, lang, lang.

Zij reikte hem haar hand en hij kuste ze lang en herhaaldelijk.

- Zoo, zei ze met een glimlach, is dat geen Grieksch idee, meester?

En toen, o Eva, Eva! zei ze met een schalksch kijkje:

- En heb jij niets op te biechten?

- Wel, dat ik wel eens wat opvliegend ben, hè?

En, en..... als..... niet boos worden hoor! - als.... Mrs. Hudson je eens had geprovoceerd, om haar een kus te geven - zou je dan verontwaardigd zijn geweest, of.... opbiechten, hoor!

Frank begon hartelijk te lachen:

- Een moeilijk geval. Een heel gek geval! Ja, zie.... maar in ernst, - dat is een vreemd probleem. Ik kan je gerust zeggen, dat ik nooit positief zou gewenscht hebben, dat zoo iets gebeurde. En toch - zei hij nadenkend - de verbeelding speelt ons parten, waarvoor wij waarlijk niet aansprakelijk zijn. In droomen, extatische en demonische bezetenheid, in krankzinnigheid komen de afschuwelijkste dingen in een mensch op; maar ook zelfs in normalen toestand. Dan controleeren en beheerschen rede en zede den mensch, maar dit neemt toch niet weg, dat er geheel buiten zijn wil heel gekke dingen in hem kunnen opkomen. Ja, eerst heeft Mrs. Hudson's lachende mond zulk een demonischen indruk, buiten mijn wil, doen rijzen. Zulke dingen zijn louter natuur; alleen in het bewustzijn

[p. 217]

wordt het slecht of goed. Daar ik weet hoe ik dat zou beoordeelen, voel ik geen schaamte om het te erkennen. Ik weet, dat zoolang rede en zedelijkheid een mensch niet verlaten, hier geen vergrijp of gevaar is.

- Ik begrijp het volkomen en misduid het niet, wees daarom niet bevreesd; toch is het een zeer merkwaardig verschil tusschen een man en eene vrouw: wij zouden huiveren bij zoo iets.

- Nu, wij zouden de daad ook niet goedkeuren; hier is maar een verschil van maat in de afkeuring.

- Hm, en van daad, zou ik meenen. Maar dat doet er nu niet toe; wat ik zoo heerlijk vind, is je openhartigheid. En zie, Frank, ik ben zoo blij, dat ik er zelf toe gekomen ben om zekere oude gewoonte van terughouding te overwinnen. Dat lag zoo in de vroegere wijs van mijn leven; maar nu heb ik op eens het gevoel van verlost te zijn van allen schroom en schuwheid. Hoe gelukkig is het als men elkaar alles kan zeggen; als dat van zelf gaat. Verlost van mijn geheim, dat mij erger pijnigde dan gij vermoedt, en tegelijk mijn laatsten zweem van geslotenheid, o hoe vroolijk voel ik mij nu en hoe lacht mij het leven toe!