Inwijding

[p. 114]

XIV.

Hollaert bezat genoeg zucht voor aanzien om, verblind door den rang van een edelman als den jongen van Weele, zulk eene verbintenis met zijne dochter zeer wenschelijk te achten. Hij had met ingenomenheid over hun toenemende vertrouwelijkheid aan zijn vrouw geschreven. Doch zelfs moeders als die van Emilie plegen in zulke zaken scherper te zien dan vaders.

Als wij ons onwellevend veroorloofden mevrouw Hollaert, ‘als arme van geest’, bij eene koe te vergelijken, wij zouden de Homerische vergelijking gebruiken:

Zoo als een koe vol zorgen het arglooze kalfje in 't oog houdt.

Zij was dus slim genoeg om eens naar dien jongen van Weele navraag te doen, en de berichten, die zij haren man opzond, waren van beslissenden aard, wat 's mans berooiden staat en schandelijk leven betreft. Hollaert was ijdel, maar niet slecht en op een goeden dag brak hij allen omgang tusschen de gelieven af, en gaf den deugniet te kennen, dat hij best deed terstond zijn biezen te pakken.

Toen hij dus met de noorderzon verdween, en Emilie, die haar trek om meesteresse te zijn in een van de schitterendste lusthuizen van Gelderland voor liefde aanzag, radeloos, in hare kamer bleef, lekte er genoeg van het geval uit om stof te geven aan achterklap. Mrs. Tool

[p. 115]

scheen volkomen op de hoogte; zij maakte er spoedig, of het een aquarel was, een heel tafereel van.

Er kwam schifting in den kring op Mythenstein; de firma Hollaert bleef afgezonderd; Mrs. Hudson was, als Mrs. Tool verhaalde, 's morgens met Sir Ralph gaan paardrijden, en Sietske met Frank gingen een dag buiten doorbrengen. Zij hadden een heerlijken herfstochtend in de bergen genoten; de zeer dunne dampen hielden het landschap in fijne tonen, de verre bergen in het violet, de sneeuwtoppen in het roze, en de Zwitsersche natuur zegepraalde voor Sietske op Franks vooroordeel. Zij genoten hun vrijheid in innige sympathie. Het was tegen den avond, toen zij op hun bergtocht in eene kleine herberg rustten en hun maaltijd namen. Terwijl Frank bezig was een rijtuig te bestellen om hen te huis te brengen, zag Sietske, in den gang eene gedaante voor haar wegvluchten. Toch had zij haar herkend en ingehaald in eene achterkamer. Emilie was onthutst. - Zijt gij hier? Hoe komt gij hier? Sietske zag haar eerst streng aan, met haar heldere waarheidsoogen, maar spoedig verzachtte zich haar gemoed en greep zij haar vast bij de hand; het meisje bracht den zakdoek aan haar mond om de zenuwachtige trekkingen te verbergen. Sietske trok haar naar zich toe tot zij op eens in snikken uitbarstte. Sietske gaf haar een kus en zei zachtkens, vertrouwelijk:

- Wat is er? Is hij ook hier? - Emilie snikte en neeg toestemmend het hoofd.

- Wat wilt gij? Zeg mij alles.

Zij trok haar op een rustbank naast zich en het meisje verborg haar gelaat aan Sietske's borst.

- O God, ik durf het u niet zeggen.

[p. 116]

- Je moet het me zeggen, zei Sietske zacht, maar beslist.

- Mijn vader heeft alles verbroken; - en toch hebben wij elkaar lief en ik kan hem niet, hèm niet ontrouw zijn; hij heeft mij overreed met hem weg te gaan. Eerst wilde ik niet - toch ging ik van middag met hem meê; om te wandelen, zooals hij zei; ik wilde hem nog slechts éens zien; maar hij bracht me al verder en verder. En de tijd verging, en ik kon niet voor den eten tehuis zijn; o, nu zie ik den afgrond waarvoor ik stond - en nu ben ik - onteerd.

Sietske liet haar los en wendde zich van haar af.

- Neen, neen, fluisterde zij snikkend en hartstochtelijk, niet zóo als gij denkt, maar ik ben gecompromitteerd - nu kan ik niet terug.

- Anders niet? Luister: Van Weele is een deugniet, die aast op je fortuin; hij heeft je willen compromitteeren om de zaak te dwingen met geweld. Laat hem - en ga met ons meê.

- Onmooglijk; wat zal men lasteren.....

- Niets; als je mij wilt vertrouwen. Je bent met ons meê uitgegaan en het is te laat geworden. Ik zal alles goed maken; houd je maar goed.

Zij sloot Emilie in de kamer op, ijlde om haar goed aan te doen en Frank met een paar woorden in te lichten, en terstond het rijtuig voor te laten komen. Toen zij terugkeerde in het achterhuis en Emilie haalde, stond zij op eens voor van Weele, die haar wilde weerhouden. Recht op, met een fierheid en stoutheid, die men niet n de jonge vrouw zou vermoed hebben, strekte zij haar vinger naar hem uit en zei hem:

- Maak dat gij weg komt, ellendeling, of een vrouw zal u een slag in 't gezicht geven.

[p. 117]

Toen trok zij Emilie snel meê, duwde haar in het rijtuig en zij reden heen. Frank was op den bok gaan zitten; voor hen was de schoone avond bedorven, maar Sietske, nog onder den indruk van de bezieling, die haar de energie had gegeven, voelde voldoening.

Te huis was alles in rep en roer geweest; de Hollaerts waren in angstige spanning; boden werden links en rechts uitgezonden; Mrs. Tool aan 't kakelen - de baron verdwenen zonder zijn rekening te betalen; Emilie, natuurlijk met hem, gevlucht; de Salvationisten,

Casta est quam nemo rogavit,

aan 't femelen; en de geëmancipeerden spottend met leedvermaak.

Het was laat toen zij aankwamen.

- Houd je nu goed, bid ik je, zei Sietske tot het bevende meisje.

Frank stelde Hollaert terstond gerust en maakte zijn verontschuldiging, dat hij hem ongerust had gemaakt; zij hadden Emilie medegenomen en waren verdwaald op hun tocht. De oplossing was natuurlijk.

Toen Sietske en Frank alleen waren, voelde zij de terugwerking der moreele inspanning; zij was bleek en aangedaan, terwijl ze alles uitvoerig aan haar man vertelde.

Frank zag haar aan en omhelsde haar, die hij bewonderde.

- Mocht ik zoo handelen, Frank? Maar ik kon 't niet laten.

- Je hebt edel gehandeld, mijn lieve Zoë; met de onbesuisdheid, die eene vrouw in zulk een geval het eenig ware tegelijk doet zien en doen. Maar, wat een dwaas, dom schepsel!

[p. 118]

- Zeg liever, arm schepsel. Denk hoe zulke meisjes worden opgevoed. Maar, Frank, o, ik heb nu meer dan genoeg van dit verblijf en dit gezelschap; laten wij hoe eer hoe liever heengaan.

- Dan maar morgen opgepakt, en, avanti!

Den volgenden morgen vond Sietske aan den buitenknop der kamerdeur een couvert met haar adres bevestigd. Zij brak het open en las op een stukje papier:

Vaarwel en eeuwigen dank van haar, die gij gered hebt.

Daarbij was een bloemetje Edelweiss gevoegd.

Een paar uren later waren zij gereed om naar Genève te vertrekken. Sir Ralph, die daar ook heen ging, verzocht vergunning tot zoover in hun gezelschap te mogen deelen.

Schoon zij liever geen reisgenoot hadden gehad, Sir Ralph nam hen allengs voor zich in. Zekere melancolie en onverschilligheid waren hem eigen, maar hij had tevens iets opens en ongekunstelds, dat aantrok. Zijn heele wezen en doen waren die van een echten edelman; hoewel een man van sport en bergtochten, had hij niets ruws; noch die zich van alle vormen ontheffende manieren, die als tijdelijke mode thans het high life ontsieren. Hij had tal van kleine ‘égards’ voor de jonge vrouw; hij had behagen in de distinctie van haar uiterlijk en haar spreken. Hij vroeg, en luisterde naar het antwoord, over het leven en de maatschappij in Holland. Ook vertelde hij veel van zijn reizen in het Oosten en Amerika. 's Winters bewoonde hij eene groote villa aan de Riviera, bij Pietrasanta.

Toen zij over het gezelschap te Mythenstein spraken,

[p. 119]

niet zonder scherpe sarkasmen van Frank, en Sir Ralph van Hollaert sprak als Mr. All-art, schaterde Frank het uit en de verklaring gaf stof tot gelach.

- Een ding spijt mij, zei Sietske, - dat wij met dien heer Wybrand niet meer hebben kunnen spreken; wat een interessante man is dat! Maar hij hield zich zoo afgezonderd.

- Welnu, zei Sir Ralph, hij komt over acht dagen bij mij op Schifa-noia, mijn villa; ik heb een oude kist vol Italiaansche teekeningen, waar ik niets van begrijp; hij zou ze eens voor mij nazien; als u en Mr. van Arkel mij eenige dagen uw gezelschap wilt gunnen, zult u mij een genoegen doen en hem ontmoeten. Ik wacht meer gasten. Gij gaat toch naar Genua; welnu, daar neemt gij den trein langs de Riviera en stapt te Pietrasanta uit.

Dan zend ik u mijn rijtuig.

Een kijkje op een schoone villa, lokte Sietske, de kist met teekeningen Frank.