Inwijding

[p. 95]

XII.

Op een morgen verspreidde zich snel onder de gasten de tijding van een groot ongeval bij het bestijgen van de Jungfrau. Twee gidsen zouden zijn verongelukt; ook een paar Engelschen, zeiden anderen. Men ging naar het salon om te zien, of de couranten iets meldden, en de een vertelde den ander, wat hij had vernomen. In den loop van den dag kwamen er nadere berichten, die de ramp beperkten. Een paar bergbestijgers, waaronder de bekende Engelsche Alpinist Sir Ralph Stanford waren met een gids in hun val gered; een andere was dood of gekwetst. Er was dien dag van niets anders sprake, en de baron had het hoogste woord. Hij had vele bergen bestegen, ook de Jungfrau, zeide hij; het geval had zich zoo en zoo moeten toedragen; zij hadden zeker bij een punt, dat hij nauwkeurig beschreef, zich laten verleiden door een pad, dat soms gemakkelijker scheen, maar inderdaad gevaarlijker is; dat was hem ook voorgekomen, maar hij wist het en had het gezelschap gered door op den beteren weg te wijzen.

- Ik zou die Jungfrau ook willen beklimmen, zei Mrs. Hudson, - het moet een trotsch gevoel zijn, als men op dien Schneehorn staat en met zijn voet alles beheerscht.

- Altemaal gekheid, zei Hollaert, - waartoe dient die waaghalzerij? Louter bluf. Als de een op 3000 meters

[p. 96]

is geweest, wil de ander een paar honderd meters hooger.

Even als gij op uw geldberg, dacht Sietske, maar zeide:

- Het getal meters kan mij minder schelen, maar ik zou het Edelweiss willen zien groeien en er zelf een takje van plukken.

Voor haar was Edelweiss nog geen banaliteit, maar het hoogste symbool van reinheid.

- Verbeelding, mevrouw; dat is de leelijkste bloem die er is, zonder kleur noch geur; een snippertje wit pluche is even goed, en gemakkelijker te verkrijgen. Kom, kom, die dwazen hebben hun verdiende loon, als zij in een spleet van een van die verfoeilijke gletschers rollen.

Dit beaamden de heiljofferen, want, zeiden zij, het was den Heere verzoeken.

- Die meening strijdt tegen uw bijbel, zei Frank; op de bergen heeft de Heer zich geopenbaard, Jahveh en Jezus beiden; en Mozes kreeg er de tafelen der wet.

- Mijnheer van Arkel, u moogt niet profaneeren, zei de schrille stem van eene der vromen.

- Dat was mijn bedoeling ook niet; ik sprak maar volgens uw eigen betoogtrant.

- In ieder geval, hernam eene andere, heeft God de bergen ontoegankelijk gemaakt, den mensch tot eene les, dat hij niet alles mag onderstaan; zij zijn alleen de vingers Gods, die ten Hoogen wijzen.

- Eene hoogte, die wij dus niet mogen bereiken? Evenals, voegde hij er niet zonder eenige scherpte bij, hij ons de rede schonk, zonder dat wij ze mogen gebruiken.

Zijn vrouw zag hem aan, en hij begreep, wat zij bedoelde. Zij hoorde ongaarne, dat haar man zoo sprak.

[p. 97]

Haar godsdienstig gevoel was wel los van alle vormen, maar het was teeder en kwetsbaar, en het was haar wel eens pijnlijk, dat haar man erbarmeloos tegen de vormelijke feiten ijverde, maar daarbij ook soms het wezen kwetste.

De avond bracht het beste nieuws, dat ieder kon verwachten, - twee nieuwe reizigers - en de mare liep spoedig rond, dat het de twee heeren waren, die er het leven hadden afgebracht. Groote opschudding in het salon, toen zij zelven verschenen; ieder had hun vragen te doen, en de dames Hollaert vonden het een pikante afwisseling in de doodelijke eentonigheid. De eene reiziger was Sir Ralph Stanford, een sterk, rijzig gebouwd Engelschman, hoogst gedistingeerd van uiterlijk, in de kracht van het midden des levens; de ander een Italiaan van iets meer dan middelbaren leeftijd, Melzi genaamd.

Sir Ralph maakte weinig ophef van het voorval; hij had reeds zooveel gevaarlijke tochten gedaan. Hij had, al was het jaargetij al veel te ver gevorderd, eenige voorloopige onderzoekingen willen doen over een nieuwen weg om de Jungfrau te bestijgen. Ter helft van hun doel, was het nevelig en winderig geworden, een lichte stuifsneeuw maakte, dat de gidsen niet verder wilden; op hun terugtocht was hij en een gids in een gleuf gestort, maar door Melzi er uit gehaald; een van de gidsen had van een vrij groote hoogte een val gedaan; gekneusd had men hem naar beneden gedragen, maar nauwelijks te huis, was hij bezweken. Sir Ralph betreurde dit ongeval, maar overigens had de gansche geschiedenis niets te beduiden gehad.

Het lot van den jongen gids wekte veel meêwarigheid,

[p. 98]

vooral omdat hij een vrouw en een kind onverzorgd achterliet. Sir Ralph zei, dat hij hier was gekomen om ten haren behoeve maatregelen te nemen.

Dat was een gedachte, die weldra door de aanwezigen op verschillende wijzen werd aangegrepen.

Toen men den volgende dag daarover een formeele vergadering hield, begonnen de Salvation-dames met een voorstel om er eene godsdienstige samenkomst in de Engelsche kapel voor te houden, waar Mr. Priestley, die zich daartoe bereid verklaarde, zou voorgaan in den goeden geest; dit ware een goede gelegenheid om de gemoederen der menschen, onder den indruk van het ongeluk, te buigen en te wenden tot de onzienlijke dingen, hooger dan de hoogste der bergen, die de ijdelheid zoo roekeloos wilde bestijgen. Daar zou dan onder de wijding van het woord des Levens eene inzameling worden gehouden voor de slachtoffers. Zoo zou God, uit hetgeen de mensch door roekeloosheid had misdreven, het goede doen geboren worden.

Frank werd geprikkeld en bromde iets, als dat God het goede dan had kunnen doen zonder eerst een slachtoffer te laten vallen; maar Sietske stootte hem aan.

De mensch is zoo verdorven, dat dit voorstel echter geen ingang vond. De heiljofferen stonden verstoord op; en verlieten de kamer, nadat eene in de deur het gezelschap had toegeroepen: There is a day of judgment. You will all be judged! Meer behaagde het plan der aesthetics. Zij wilden een tombola organiseeren, die met medewerking van de gasten uit andere hôtels zeker een aanzienlijk bedrag zou opleveren. Mrs. Tool zei daartoe aanstonds een dozijn harer watercolours toe. Mr. Giottino had, bij

[p. 99]

voorbaat, zijn mystic sunflower, a symphony in blue and gold, tentoongesteld, eene kollossale aquarel: op hoogen stengel eene overhangende zonnebloem; in wier hart de kop van den Ecce Homo was, alles op blauwen grond, met even aangeduide engelkopjes als wolkjes.

- Splendid - isn't it? riep Mrs. Tool, - o awfully nice!

Maar de man-dames dreven er den spot meê en vroegen, waar zaad van zulk een bloem te krijgen was.

- Dit is het zaad, dat de wereld zal regenereeren, galmde eene Salvationiste, die weer was binnengekomen; het mosterdzaad, dat het koninkrijk der hemelen wordt.

- Mosterdzaad van een zonnebloem? vroeg de botaniste der man-dames.

- Nu, fluisterde Frank tot zijn vrouw, - is dat geen mooi staaltje van de vroomheid?

- Vindt ge de aardigheden dier andere dames mooier?

Hollaert, die eenigermate als president handelde, riep nu den bijstand van Wybrand in. Maar deze barsche filosoof sloeg alle medewerking af.

- Het is dwaas, zei hij, dat men een ongeluk altijd wil vermeerderen door de ramp van een tentoonstelling of tombola.

- Neen, liever een fancy-fair, zeiden eenige jonge dames; daar zouden alle dames uit den omtrek aan meêdoen.

Men ging al de rollen verdeelen. Maar ook hierbij rezen moeilijkheden. Ieder der meisjes wilde b.v. wel een tafeltje met bloemen hebben; een cigaretten-debiet was ook gewild, maar voor andere voorwerpen waren geen liefhebsters, schoon Mrs. Tool aanbood hare aquarellen te venten.

[p. 100]

Zoo gaat het overal; om een ramp te lenigen, een kwaad te verbeteren, geeft men geld, maar - men wil er zelf een pretje van hebben.

En zoo dacht ieder ook hier om zich zelven: het levendige vrouwtje om hare watercolours; de meisjes om de toiletten, waarin zij hare bloemen zouden verkoopen, de piëtistische dames om haar salvation-manie, de aesthetics om de mystiek hunner kunst - en het gansche doel en de arme slachtoffers waren op den achtergrond geschoven.

Nu bleek Hollaert een praktiesch man; hij sloeg voor, de meening van Sir Ralph te vragen. Waar was hij? Men ging hem zoeken en toen hij verscheen en van alles hoorde, zei hij doodkalm:

- Oh! 't was no matter, hij had al eenige honderde ponden bestemd om de nagelaten betrekkingen van den gids te helpen.

En daarmede liep deze vergadering, even als de meesten van dien aard, ten einde.