Inwijding

[p. 35]

IV.

Op een dertigtal schreden bezijden het heerenhuis stond een klein tuinhuis met een paar kamers en een bergplaats. Ofschoon het onregelmatig en boersch was, wist Frank het binnen kort voor zich als een schilderachtig atelier in te richten. Het huisje was landelijk en idyllisch; er lag een klein boerentuintje voor, nu zeer verwaarloosd; maar de papavers en zonnebloemen zouden er later kleur geven naast de lelies, die er met haar blanke kelken prijkten, en de klimmende rozen langs de afgebrokkelde kalklaag der muren begonnen allengs te bloeien. Op het rieten dak zaten tallooze duiven, blauw en wit, sierlijk en deftig in hunne bewegingen, en fladderden af en aan naar de antieke marmeren schaal, die Frank in het tuintje had gezet, en kwamen er op den rand zitten en drinken en pletteren in het wateren, als hadden zij dit van de duifjes der mozaiek van het Capitool afgezien.

Van binnen behing Frank de vensters en deuropeningen met Oostersche tapijten en spreidde er ook op den tegelvloer. Hij vroeg aan Sietske hem te helpen om de heerlijke stoffen, die hij had meêgebracht, van pas te maken. Zij nam dit aan; schoon in de wijze meer beleefdheid lag dan blijk, dat zij het zelf aardig vond. Zoo waren zij vaak samen bezig om het oude tuinhuisje te metamorfoseeren, en terwijl Frank er studies en schetsen ophing en fotografieën na de groote Italianen, zat Sietske gor-

[p. 36]

dijnen en bekleedsels van pas te maken en te zoomen.

Weinig zeide zij soms; terwijl hij heen en weer liep onder het schikken. Meestal moest hij haar aan het spreken brengen. Hij wilde zoo gaarne een gemakkelijker toon met haar hebben, en bracht het gesprek weer op hun jeugd.

- Weet ge 't nog Sietske, hoe wij hier speelden en ons verstopten achter de oude bloembakken en rietmatten - toen dachten wij niet, dat wij het vervallen huisje eens samen zouden versieren.

Zij glimlachte en gaf eenigen weerklank op de kinderlijke heugenissen, maar zonder verder door te gaan.

- Weet je wel dat ik je eens een paar mooie duiven gaf, die ge te huis niet mocht hebben, en dat zij met de mijne hier meê bleven broeien - zouden het kinderen zijn van onze duiven, die daar nu op de schaal zitten?

Dan zag zij hem even lachend aan, maar sloeg hare oogen weer neer op haar werk en vroeg hem, of zij het patroon zus of zoo zou plaatsen.

- Wat zijn dat heerlijke kleeden, - en toch zoo eenvoudig, zei ze; alle moderne stoffen zoeken het grillige en telkens weer andere - hier is alles zoo eenvoudig gevonden. Dit blauw met die enkele rechtlijnige figuren van goud, vind ik zoo mooi.

- Dan moet ge het op uw kamer hangen; dat is Tuniesch. -

Hij was juist aan het torschen en zwoegen om een marmeren borstbeeld, een heerlijk werk van een jongen Napolitaan, met wien hij bevriend was, te verschikken.

- Sietske, och help mij eens een handje; ik kan het alleen niet tillen.

Toen namen zij voorzichtig samen het beeld en schikten

[p. 37]

het zoo als Frank het wenschte verlicht te hebben.

- Hoe schoon is dat! kon zij niet nalaten uit te roepen. Wat is dat eigenlijk?

- Mijn vriend Aëtous maakte dat naar eene Poolsche vrouw, met schoone, trotsche vormen, die Michelangelo zeker niet onwelkom geweest waren. Haar trekken waren forsch en hij heeft ze een weinig veredeld. Hij noemde het borstbeeld Victrix.

Samen stonden zij het te bewonderen. De kop zag over den linker schouder heen. Uit den om 't hoofd geknoopten doek zwol het zware haar over het voorhoofd. De wenkbrauwen waren gefronsd en daaronder vonkelden twee geweldige oogen. De mond, met de lippen een weinig vooruit, teekende fieren trots en verbeten wrevel, maar met het bewustzijn der overwinning. De heerlijk, met breedheid gebeitelde kop werd nog overtroffen door het lichaam. Borst en schouders waren behandeld met bewonderenswaardige zuiverheid en grootheid.

- Let eens, zei hij, op die vormenschoonheid die kloeke partijen van het gelaat, waarvan de forschheid niet verzwakt is door de smeltende overgangen van neus en mond en wangen; op de malschheid waarmede dat behandeld is, vleezig, en toch is het marmer en kunst gebleven; op het exquise van alle lijnen, dat hartstochtelijke leven, dat toch de monumentale rust der hooge kunst bewaart.

- Toch vind ik die nog mooier, die vrouwekop daar; wat is dat?

- Dat is Santa, - ja, misschien het schoonste werk van mijn vriend, dat hij in Athene voor mij afmaakte, naar een terra-cotta-model dat hij had. Het was van een vrouw uit de Abruzzen.

[p. 38]

- Dit is natuurlijker - en toch is er iets onbeschrijfelijks in, iets ongewoons; men kan het niet zien zonder te denken, dat er eene geschiedenis in ligt, zooals elke ziel die heeft.

- Dat is ook zoo. Het is geen ideaal, maar eene studie naar het leven. Maar, het leven zooals men het alleen in een bevoorrecht land als Italië kan vinden. Hij maakte het ook niet voor de openbaarheid, maar voor zich zelven; later gaf hij het aan mij. Ja, achter zoo veel uitdrukking ligt eene geschiedenis.

- Vertel ze me eens!

Zij zaten toen naast elkander op de rustbank; Sietske met een slip van het Tunische kleed, dat zij omzoomde, op haar schoot.

- Santa heette zij, en zij was een meisje uit Gioja; dat ligt in de bergen van Calabrië. Zooals ge ziet, een strenge kop, met poëzie en zekere melancholie, met fierheid in den oogopslag, in de open neusvleugels, de gesloten gewelfde lippen, en een mond waarvan de heerlijke lijnen wegvloeien in de zachte schaduw van de rondende wang. Van alle zijden is die kop schoon, hoe ook verlicht, en telkens verrassen ons nieuwe schoonheden of een nieuwe uitdrukking. Santa was uit dezelfde plaats als Aëtous; hij had haar tot zijn vrouw willen maken. Maar, er was een kloof tusschen hen. De jonge kunstenaar was naar Napels gegaan, had er naam verworven, was een beschaafd man; zij maar een landmeisje. Zij voelden dien afstand beiden, zij uit natuurlijke fierheid. Zij wilde den zoon van haar landheer niet door een onberaden vereeniging misschien ongelukkig maken; - kortom, voor Aëtous, den kunstenaar, opende zich de ruime wereld, zij bleef in

[p. 39]

haar bergstadje; en de loop der zaken moest hen noodwendig scheiden.

Toen zijn oog op Sietske viel, zag Frank, dat zij met haar heldere oogen op Santa staarde, en om haar mond een trek als die van het beeld.

- Sietske! zei hij, 't is of de uitdrukking van dat gelaat op het uwe is overgegaan. En hij wilde haar hand grijpen. Zij ontwaakte met schrik uit haar mijmering, maar stond snel op.

- Verschoon mij, zei ze; nu ik dat gezicht eens op deze wijs gezien heb, sleepte het mijne gedachten mede. Maar het is laat, ik moet te huis wezen.

Toen het werk gereed was, keerde zij niet weer terug in het kleine huisje, dat Frank Casa mia genaamd had.