Gedichten

Een tweede lied van Brunhild.

- Wat heeft u de held misdreven?
Haugni aan Gunnar vroeg,
- Wat heeft u Sigurd misdreven,
Dat gij zijn dood begeert?

De gramme Gunnar zeide:
- Veel eeden zwoer Sigurd mij,
Hij heeft ze verbroken, gelogen,
Die bewaarder der eeden moest zijn.

Tot Gunner sprak toen Haugni:
- U spoorde Brunhilds wraak
Tot kwaad, Gudrun misgunt zij
Haar echt, en zich zelve aan u.

Toen brieden de mannen wolfsvleesch
En slangen en namen drank,
Om den moed tot de wandaad te prikklen,
De handen te slaan aan den held.

En buiten de poort stond Gudrun,
Giuki's dochter, en sprak:
- Waarom rijdt mijn Sigurd, de koene,
Niet hier met mijn broeders vooraan?

[p. 109]

 

Haugni alleen gaf antwoord:

 

- Ginds hebben wij Sigurd gedood,

 

En over den dooden koning

 

Buigt zijn grauwe ros het hoofd.

 

 

 

Toen zeide Brunhilde: - Verheugt u

 

Nu vrij in uw wapens en land!

 

Alleen overheerschte u Sigurd,

 

Had hij noch langer geleefd.

 

 

 

En luidkeels lachte Brunhild

 

Dat de burg weergalmde haar lach:

 

- Verheugt u thans in uw landen

 

Daar gij neer deedt storten den held!

 

 

 

Gudrun zei: - Vele woorden

 

Spreekt gij van een schandlijke daad,

 

Maar de booze geesten vervolgen

 

De moorders; met toorn komt de wraak. -

 

 

 

Aan den Rijn was Sigurd gevallen,

 

Luid krijschte een raaf van een boom:

 

- De eeden verwinnen de moorders,

 

In u kleurt Atli zijn zwaard. -

 

 

 

't Was nacht, veel was er gedronken

 

En menige scherts geuit,

 

Op 't bedde sliepen zij allen,

 

Maar Gunnar waakte alleen.

 

 

 

Zijn voeten bewogen zich trillend,

 

Steeds peinsde hij over dat woord

 

Dat de raaf en de adelaar spraken

 

Terwijl hij huiswaarts reed.

 

 

[p. 110]

 

En Brunhild, ontwaakt voor het dagen,

 

Sprak: - Drijf mij of houd mij terug,

 

Geschied is toch eenmaal het onheil.

 

Dat ik sterve of 't leed verklaar.

 

 

 

En ieder zweeg op die woorden,

 

Geen vatte dier vrouwe zin,

 

Toen zij daar met tranen ging zeggen

 

Waar zij lachend de helden toe riep:

 

 

 

- Veel vreeslijks verscheen m' in den sluimer,

 

Dood alles, - mijn rustbed koud -

 

Gij, koning, reedt daar treurend,

 

Gebonden, in 's vijands heer.

 

 

 

Zoo zullen de Neevlingen vallen,

 

Verbroken hebt gij uw eed;

 

Gedenkt gij niet, o Gunnar,

 

Hoe gij in bezworen verbond

 

 

 

Uw bloed met dat van Sigurd

 

Deed vloeien in éene geul?

 

Hem hebt gij beloond met boosheid

 

Die d' edelste streefde te zijn.

 

 

 

Dat bleek toen hij kwam gereden

 

De moedige, in mijn burg,

 

Om mij voor u te verwerven;

 

Trouw hield hij u zijn eed.

 

 

 

Want zijn zwaard van scherpe snede

 

Met gouden ringen gesierd,

 

Dat had hij gelegd op het bruidsbed,

 

Daar tusschen hem en mij.