Gedichten

[p. 81]

Niet ongedeerd.

Een Oostersch herderstamhoofd voert zijn heir

Naar 't land der vaadren, 't hem beloofde.
Donkerblauw is de nachtlijke hemel,
En de vreemde sterrebeelden
Vonkelen, gouden
Als de Terafim,
Die een van zijn vrouwen
Wegstal uit vaders huis,
Die zij in 't kemelszaal verstak
En soms ter sluiks beschouwt.

De trein van vee en kemels

Hoog belaan met vrouwen, kindren, tenten,
Bewaakt door ruiters,
Verliest zich in het duister;
Den laatsten ezelshoef
Druipt zilverglanzend
't Nat der pas doorwade rotsbeek af.

Eenzaam wijlt aan deze zijde noch

De herdervorst.
Daar trad een godsman in zijn weg
En worstelde dien nacht met hem.
Onverslagen houdt hij stand,
Tot de Engel met een vleugelslag hem raakt
't Gewricht der heup.

En de Engel gebood:

Laat los, laat mij nu gaan,
Straks rijst de dageraad.

[p. 82]

 

Maar de andere sprak:

 

Niet eerder laat ik u

 

Voor dat gij mij gezegend hebt.

 

Toen zei de godsman:

 

Vorstelijk gedroegt gij u,

 

Hoe is uw naam?

 

En de herdervorst noemde zich Jakob,

 

Doch drong hem ook zijn naam te noemen.

 

Maar de Engel zeide:

 

Wat is 't, dat gij een naam mij vraagt?

 

Alleen u zeegnen kan ik.

 

En hij zegende Jakob.

 

 

 

Toen rees de dag,

 

Maar Jakobs heupe was ontwricht.

 

 

 

Sage van Israël,

 

Ouden, ideeënverbeeldenden tijden

 

Ontsproten,

 

Onzen, den beeldzin ontsluîrenden tijden

 

Ontvouwt zich eerst

 

Uw zin.

 

Zóo waakt en arbeidt noch altijd,

 

En strijdt de koninklijke geest

 

Om 't Ideale te bemachtigen.

 

Maar 't Ideale zendt

 

Den vurig strevende

 

Wreed zijn dienstman te gemoet,

 

Versperrend hem den weg.

 

In den somberen nacht

 

Worstelt met den machtige

 

Onder 't ontzettende vleugelgedruisch

 

De denkende mensch.

 

Beurtlings vermeesterd of vermeesterend,

[p. 83]

 

Dwingt hij des Engels

 

Zegening af,

 

Maar als de dag verrijst,

 

Is hem de heup ontwricht.