Gedichten

[p. 63]

Mythiesch.

Het raapt al kogels.

(2 Aug. 1870.)

De vorsten spelen 't hooge spel,

't Plundrende, volkenvermoordende spel.

Waar 't krijt gekozen is, wordt al

Wat oogst beloofde
Groen weggemaaid;
't Hinderlaagbiedende struikgewas
En 't breed gekruinde hout geveld;
Bloemrijke villa's en nijvere hoeven geslecht;
En vóor den oorlog
Is reeds het schoone land geschonden,
Natuur verkracht.

Dan woedt de krijg op 't leeg gevluchte land.

Volken, in vrede wedijverend,
Vrienden door kunst en verstand,
- Vrienden weer na de bedwelming, -
Storten, waanzinnigen,
Opgezweept en verdwaasd

[p. 64]

 

Door heerschersgeweld en bedrog,

 

Elkander op 't lijf.

 

Trompetten en trommen verdooven 't gevoel;

 

De glorie, vuige deern,

 

Meestbiedenden, meestbloedoffrenden veil,

 

Viert de beestlijke tochten.

 

Uit bloedroes en kruidwalm ontwakend

 

Heet éen de zegevierende!

 

 

 

Versplinterd

 

Ligt het vernuftige moordtuig;

 

Des vredes werk verwoest; verminkt

 

De duizenden;

 

Wee! wee! wee! over der duizenden

 

Kinderen, vrouwen en ouders.

 

 

 

En ginds raapt, welbewaakt,

 

Het keizerskind van 't slagveld

 

Wat kogels spelend op,

 

En lacht.