Gedichten

[p. 10]

Op eene luit gevonden in eenen sarkofaag.

(Uit het Engelsch van Edm. W. Gosse, 1877)

Hoe vaak 't amandeloogig kind, de wang
Van zonnegloed gebronsd, met lotosbloemen
In 't zwart en geurend haar, zich schoon deed noemen
Door haar gebruinde minnaars, om haar zang

Bij deze snaren! Waar der lusten drang
En hartstocht Pascht vereeren deed en roemen,
Als Tum verzinkt en d' avondschemers doemen,
In 't land van heilge sperwer, sfinx en slang.

Dit speeltuig heeft Egyptes goden lang
En al zijn levens overleefd, zijn smart
En vreugd en pracht, - de tijd het al verslindt.

Die luit heeft, zingend vogeltje, haar zang
Bewaard zoo frisch als toen zij greep in 't hart,
Waar 't laatst haar droeg 't bekransde slavenkind.