Gedichten

Caradrius.

Er leefde in oude tijden

Een vogel, Caradrius,

Wiens wondre gaaf verhaald is

In 't boek Physiologus.

Hij zweefde in hooge wolken

's Nachts over d' aarde heen;

Maar streek op breede vlerken

Soms onbemerkt naar beneên.

Hij wist verborgen dingen,

Waar zelfs geen klerk van las,

En of den doodlijk kranke

Genezing noch mooglijk was.

Was 't lot den mensch beschoren,

Dan vlood hij ver uit het oog;

Maar mocht hij weer genezen,

Dan naderde hij van omhoog,

En over den kranke zich buigend,

Zijn bek aan den veegen mond,

Onttoog hij den bleeken lippen

De krankheid, en verzwond.

[p. 3]

 

Ter hooge zonne vloog hij

 

En louterde zich in 't licht;

 

Dan had ook weer de zieke

 

Genezen zich opgericht.