Gedichten

[p. 1]

Liederen.

Selene.

De blonde maan staat droomend

In 't starrenrijk der lucht;

Dat zij ook eens een zon geweest is,

Herdenkt zij met een zucht.

Haar stelde de ruwe wereld

Met spot en strijd te loor;

Tot zij, moede, voor haar idealen

De rust en de kalmte verkoor.

Nu blinkt zij enkel 's avonds,

Doch met geleenden glans;

Een korte wijl maar blijft zij

Geheel aan den hemeltrans.

Ras mindert zij, verbleekend,

Tot z' eindlijk gansch verkwijnt,

En 't ziel- en werkloos leven

In duisternis verdwijnt.

[p. 2]

 

Dan is het als of voor de sterren

 

Zij schaamvol zich verschuilt,

 

Omdat zij 't hoogste streven

 

Voor droomrige rust heeft verruild.