Amazone

[p. 361]

XXVII.

De volle zomergloed deed de reizigers Rome verlaten en naar het Noorden terugkeeren.

Ada ging in de zwitsersche hooglanden de koelte zoeken, in eenzaam zwerversleven. Aisma had haar eens een zweem van werkkracht ingeboezemd, maar thans liet zij die weer glippen. Had zij een krachtigen geest naast zich gehad, ware zij daarmeê verbonden, haar teedere rank had er zich wellicht aan kunnen steunen. Kracht in zich zelve te vinden was haar nauwelijks mogelijk. Daar kwam in haar vriendelijk hart geen afgunst, nu zij wist dat Marciana gelukkig was, maar wel hing weer te zwaarder de wolk over haar gemoed. Doch eens vond zij een voorwerp waaraan zich hare behoefte des harten kon hechten en werkzaam betoonen. Zij had het vroeger gezocht in vogels en andere dieren, nu wilde het toeval dat zij in een pension een

[p. 362]

kind vond dat verwaarloosd en verstooten was, omdat het bezijden de regels der maatschappij in het leven was gekomen. Zij nam het tot zich, voedde het op, hechtte er zich sterk aan en - alle ernstig werk brengt zijne zegening. Het kind verloste haar van hare werkelooze ledigheid, gaf haar leven een doel, een gezelschap. Zij begon zich zelve er voor te vergeten, door de kleine plichten der werkelijkheid, zich in te spannen voor dat kind. De toewijding aan een kind, de zorg voor een jeugdig zieltje, doodden alle egoisme, alle overdreven bezigheid met zich zelve. Jesus heeft de kinderen gezegend, en dat was een wijze en diepzinnige daad. Het kind is de ware verlosser. Met een weinig verstand en veel liefde gekweekt, is het een huisgodje dat zegen brengt.

De goede Salviati schrijft later wel eens een vroolijken brief aan de vrienden.

- È, zegt hij steeds, het leven is toch zoo schoon, - als de menschen het maar zelf niet bederven.

Askol oogste den roem dien zijne Amazonegroep verdiende; hij meldde eens dat hij uit America eene bestelling had ontvangen om haar in marmer uit te voeren. Aisma ontving daarvan de fotografie zonder eenige bitterheid, omdat

[p. 363]

hij nu alles weet en hij met zijne Marciana vereenigd is.

Hun eerste bezoek in Holland was bij Aisma's zuster geweest, een van die goede geesten, in welke de zachtheid van Ada en de fiere kracht van Marciana vereenigd waren tot rust en edelen zin. Zij zag toen haar broeder aan en zei met een glimlach:

- Wel, heeft het zwarte nu het overwicht? En is de slotsom teleurstelling? En is afsluiting het beste middel?

- Wij hebben elkanders gemoed helder gestormd, zei hij vroolijk, en de lucht is weer hoog en blauw boven ons, wij zullen de som noch eens overtellen, niet waar, Marciana?

- Wij zullen noch eens overtellen, wij hebben de uitkomst te vroeg gesteld, ik geloof wel dat zij deze zal zijn, dat wij niet verliezen maar winnen als wij ons aan elkander schenken.

Van Walborch mist nu het dagelijksch bijzijn van Marciana, maar hij heeft Aisma gewonnen en - Horatiustroost hem

Juppiter

Det vitam, det opes; aequum mi animum ipse parabo.

Leven en welvaart geve ons Zeus; zelf schaf ik mij zielsrust.

[p. 364]

En voor het volgende jaar maken zij plannen om samen naar Athene te gaan.

Toch bleef Rome hun altijd ‘de demonische, de godlijke stad’, en al keeren zij terug naar het Noorden, al ligt er tusschen het Zuiden en hen de besneeuwde rotswand, van Italië en zijne kunstwereld hebben zij met zich genomen den eeuwigen zonneschijn die tintelt over hun leven.