Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 881]

Een beklag Liedeken van de Markgraefs Dogter van Antwerpen, dewelke beklaegt op haer Dood-bedde de hovaerdye diese in haer leven bedreven heeft, tot spiegel voor alle jonge Dogters en Jonkmans,^*

Stem: Og goede God etc.

Hoe leg ik hier in dees elende,
Van mijn vijf zinnen gantsch berooft,
Komt ziet aen my gy aerdse bende,
Die van de Werelt word verdooft,
Gy die altijd met ydel saken,
Soekt uwen geest soo te vermaken.

De Zee Syreene met haer soet zinge
Verdooft den stuurman so den Geest,
Dat hy zijn zeyl niet kan bedwinge
maer moet vergaen door storm tempeest,
zo doen zy ook door ydelheden,
Verliesen haer verstand en reden.

Wat heb ik schoone tijt versleten
Jn 't vercieren van mijn Lighaem,
Dat wort van de wormen gegeten,
Want haer de spijs is aengenaem:
Maer niemant heeft met mijn te spotten,
Want ider moet in d'aerde rotten.

Mijn schone hayr dat plag te krollen
Vercierde seer mijn jeugdig hooft
dat sal men zien op 't kerkhof rollen
Als d'aerde daer is afgeslooft,
Mijn schone kleur is gantsch verloren
Sterven moet ik ik was geboren.

* Katern 113

[p. 882]

 

Mijn Lidmaten 't is te bewenen,

 

Daer ik mee dansten pertinent

 

dat worde nu verrotte beenen,

 

Door den tijd in d'aerde geschent

 

't Vlees dat 'er veel plag aen te lokken,

 

Leyd in de duystere aerd getrokken.

 

 

 

Mijn klare stem als klinkende snaren,

 

Js al vergaen als rook of mist,

 

Wilt gy nu zien waerse is gevaren,

 

Komt in mijn Graf opent de Kist,

 

Daer sult gy zien dat veele wormen

 

Mijn Lighaem grouwelijk bestormen.

 

 

 

Mijne Oogen die door soete lonken,

 

Verwonnen meenig Minnaers hart,

 

Sijn voor de wormen nu Spelonken,

 

En overdekt met aerde zwart,

 

Mijn Wangen die plagten te bloosen,

 

Zijn nu vergaen gelijk de Roosen.

 

 

 

Mijn roode Lippen en witte Tanden

 

't Verciersel van mijn lieve Mond,

 

Mijn welgemaekte schoone Handen,

 

En fraey besneden Borsjens rond,

 

Zijn al van de aerden in gezwolgen,

 

Een yder denkt dat hy moet volgen.

 

 

 

Alle mijn Huysen en schoone Paleysen,

 

Besluyt ik nu in eenen hoek,

 

Mijne schoone Kleeren wilt overpeysen,

 

Zijn nu maer eenen Linnen Doek,

 

Mijn reuk en verwe gecollandert,

 

Js in een vuyle stank verandert.

 

 

 

Og hoe veel zijnder in de Weereld,

 

Die Godes Woord en agten niet,

 

Zy gaen begout ende bepereld,

 

Jn alle Hovaerdyen ziet,

 

Zy en denken niet om te sterven,

 

En van Godes Rijk te verwerven.

[p. 883]

 

Daerom al die de wereld minnen,

 

En soo u schoone tijd vergist,

 

Hoe Rijk hoe Edel of wijs van zinnen,

 

Gy moet al t'samen in de kist,

 

Daerom sal ik willig my begeven,

 

Om mee ook eeuwiglijk te leven.

 

 

 

Gy denkt nu dat hier na sal komen,

 

God en Heer met een groote kragt,

 

t' Oordelen de quade en de Vroomen,

 

Niemand en salder zijn veragt,

 

Dan salder Sententie worden gegeven,

 

Voor al die hier in zonden leven.

 

 

 

De Bazuynen sullen dan worden geblasen

 

staet op gy doden kleyn en groot,

 

Voor al de Wijsen ende Dwasen,

 

En denkt wat een pijn ende nood,

 

dat wy hier namaels sullen lijden

 

Daerom wilt al de zonden mijden.

 

 

 

Jn 't heylige Coor daer men met zangen

 

looft ende prijst zijn groote naem

 

Alwaer hy sal zijn Bruyd ontfangen

 

Met 't Bruylofts kleet rij[k] aengedaen,

 

daer de maegde in witte Sijden,

 

U lov[e]n Heer al met verblijden.

 

 

 

Heb ik nu quaed of goed bedreven,

 

Daer voor sal ik nu loon ontfaen,

 

En rekening geven voor al mijn leven,

 

Mijn Ziel moet voor den Regter staen,

 

Sal 't Werelds goed mijn dan doen voordeel,

 

Als ik moet hooren zijn streng Oordeel.

 

 

 

Oorlof gy Princen en Princessen,

 

Oorlof wilt dit in dank ontfaen

 

Oorlof alle gy Deneressen

 

Oorlof denkt dog om dit vermaen

 

Oorlof gy Menschen algelijken,

 

Spiegeld u te saem Arm en Rijken.