Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

Een Pertinent verhael van den Joodsen Wandelaer, die in Engeland gezien is, en van Christus tyden af, tot op desen dag nog wandelt,

Stem: Verlaet gy myn verheven ziel.

Komt hier gy Christenen wie gy zijt,
Neemt hier op agt: en wilt bemerke
En luystert toe met neerstigheyd:
Al na

[p. 877]

 

des Heeren wonderwerken,

 

dat nu geopenbaert,

 

Js binnen Engeland:

 

menschen 't is lezens waerd;

 

Een van den Joodschen aerd:

 

Die Sondaegs wilt verstaen;

 

Jn de Kerk quam gegaen.

 

 

 

Dese Man was seer lank van hayr,

 

Daer toe seer grof van lijf en leden;

 

hy stond bedroeft aen een Pylaer:

 

En storten daer zijne gebeden,

 

Al tot den Heer van Al;

 

Voor alle menschen mee;

 

Hier op het aerdsche dal:

 

Dat zy tot zulken val,

 

Niet zouden komen klaer:

 

Als desen wandelaer.

 

 

 

Hy draegt ook op zijn hooft geen hoed

 

Nog aen zijn voeten kous nog schoenen

 

Want hy altijd soo wandelen moet,

 

verlangt ook niet om aen te doenen;

 

Hy is alsoo gewend;

 

gelijk hy uytgedrukt en klaer staet in de prent;

 

De Menschen daer ontrent:

 

Die verwonderden haer:

 

Over dien Wandelaer.

 

 

 

Hy wandeld door het gantsche Land

 

Met vasten bidden ende waken;

 

Veel zien hem daer aen alle kant,

 

Hy wenste wel de dood te smaken;

 

maer sal het vinden niet:

 

Soo lang de wereld staet,

 

Sal hy gaen met verdriet;

 

O weerde zielen ziet:

 

Hoe God den Sondaer kan:

 

Met straffen tasten an.

 

 

 

Ook in de felle winter tijd,

 

Jn wind en sneeu en hagelbuyen;

 

Soo was dese man zijn habijt,

 

Geheel weynig van te beduyen;

 

Een Tabbert ofte Rok:

 

En

[p. 878]

 

in zijn regterhand

 

droeg hy en wandelstok,

 

Vrienden het is geen jok;

 

Want van veel menschen daer:

 

Word hy gezien voorwaer.

 

 

 

Als nu de Kerk was uytgegaen,

 

Soo volgden hem veel menschen naere;

 

Die vraegden waer hy was van daen;

 

Soo gink hy haer het openbaren:

 

Dat hy een Joode waer,

 

Die Christus had gezien

 

op den Berg van Calvaer;

 

dat hy was vijftig jaer:

 

Ten tijd doen 't Joods geslagt:

 

Jezus om 't leven bragt.

 

 

 

Hy getuygden ook dat hy was,

 

Geweest een Schoenmaker seer rijken;

 

Genaemt Azuweer op dat pas:

 

Al van Jerusalem publijke,

 

Die onbarmhertig scheen;

 

doen Jezus voor zijn deur:

 

quam rusten zijn moe leen,

 

En dat hy zey gaet heen:

 

Al van mijn Huys verstoort:

 

Wandelt met u kruys voort.

 

 

 

Hier op soo sprak hem Jezus aen,

 

om dat gy wilt geen ruste geven;

 

Aen een die vermoeyt is en belaen,

 

Soo sult gy wandelen al u leven:

 

Jk sal haest rusten gaen:

 

Al by mijn Vader nu:

 

Die staet om my t 'ontfaen,

 

maer gy zult eeuwig gaen,

 

van nu al met beklag:

 

Tot aen den Jongsten dag.

 

 

 

Soo ras dit Jezus had gezeyd,

 

wierd hy na Godes welbehagen,

 

Tot wandelen gedreven vlijd,

 

't geen hy nog tot de Jongsten dage:

 

Sal moeten doen tot straf,

 

Om dat hy d'Heer van Al,

 

Soo

[p. 879]

 

bitt'ren antwoord gaf,

 

Daer voor moet hy nu straf;

 

Hier op der aerd uytstaen,

 

om eeuwiglijk te gaen.

 

 

 

Als nu den Joodsen Wandelaer,

 

So meenig steden ende Landen;

 

Had door gereyst soo quam hy daer:

 

Tot Jerusalem weer te landen,

 

Daer hy gebooren waer;

 

Verwonderden hem seer

 

als hy Gods Tempel daer,

 

Verwoest sal allegaer;

 

soo heeft hy zwaer geschreyd:

 

't Geen Jezus had voorzeyd.

 

 

 

Doen hy Jerusalem soo vant,

 

en dat de stad soo was bedurven;

 

Soo gink hy na een ander Land:

 

Weder bedroeft en treurig zwurven,

 

Daer hy het Woord des Heer,

 

Gestadig en altoos,

 

Verkondigt meer en meer:

 

Het Heylig Woord des Heer,

 

Verkondigt hy voorwaer:

 

Dien Joodsen Wandelaer.

 

 

 

Waer dat hy maer vind eenig mensch

 

Die Godes Woord soekt te onteeren;

 

so roept hy straks na Godes wensch:

 

dat yder een hem moet bekeeren,

 

En wil van zonden vlien;

 

Had gy soo wel als ik

 

Jezus lijden gezien,

 

Og waerde Christen lien;

 

Gy zoud voor eenen zond:

 

Liever sterven terstond.

 

 

 

Als nu den ouden Joodsen Held,

 

Ellendig daer ging treurig heenen;

 

Jn Engeland buyten op 't veld;

 

Hoord wat hem daer nog is verscheenen

 

een Engel die den Heer;

 

Zond van den Hemel af:

 

en daelden op hem neer,

 

en zeyde Asu-

[p. 880]

 

weer,

 

Gaet na de stad met vlijd;

 

en bootschapt het dees tijd.

 

 

 

En segt hoe dat den Heer van Al,

 

De gantsche weereld sal kastijden;

 

Hier op het droevig aerdsche dal,

 

met Oorlog, Pest en Dieren tijden;

 

als zy niet laten af:

 

van zonden oud en jonk,

 

So sal den Heer tot straf;

 

haer alle slaen als kaf:

 

en schielijk doen vergaen;

 

zoo zy van 't quaed niet staen.

 

 

 

Den Engel die voor hem verscheen,

 

verdween van hem en vloog na boven;

 

Doen ging dees Joodse leeraer heen,

 

Na Londen toe den Heer te loven,

 

En waerschout yder een:

 

van zonden af te staen,

 

soo wel grooten als kleen;

 

of dat haest sal vergaen:

 

de wereld met beklag

 

tot aen den Jongsten dag.

 

 

 

Leerd hier uyt Christen zielen nou,

 

dat God voor ons de dood quam smake

 

om dat hy ons bevrijden wou;

 

van smert en pijn laet ons dan waken:

 

En vallen God te voet;

 

die voor ons allegaer

 

vergoot zijn dierbaer bloed,

 

Daerom laet ons met spoed,

 

hem roepen aen met vlijd,

 

om zijn barmhertigheyd.

EYNDE.