Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 747]
| |
Een samen-spraak tussen een Edelmans Soon, en een slegte Soldaets dogter:Stem: 't Js goet Capucijn te zijn.Dog.
O gy mijn alderliefste hart,
wanneer sult gy my nu trouwe,
wild dog u belofte houwe,
helpt my dog eens uyt mijn smart:
ik moet hoore alle dage,
dat ik maer u Hoere ben,
laet mijn dog niet langer klage,
dat ik voor mijn man u ken.
Jonk.
Wel wat meend gy slegte duyf,
dat gy mijn dus leit te voren
en tot Trouwe wilt bekooren,
denckt dat niet wel wat een struyf
heb ik met u wat gaen malle
heb ik met u in der nagt,
op 't sagte bed gevalle,
ik en heb u niet verkragt.
| |
[pagina 748]
| |
Gy sijt van een slegte staet,
ik sou mijn geslagt onteere,
dat ik u dede begeere,
dies ist dat ik u verlaed,
zijd gerust ik zal u geven,
daer gy met 't kleyne kint,
lustig of sult konnen leven,
om dat gij mij hebt bemint.
Dog.
Ag ag mijn beminde ziel,
waerom gaet gy my verlate
hoe kont gy my immer hate,
die door trouwe op u viel,
kont gy u so van my keere,
dat en hoop ik nimmermeer,
wilt dog denken op u eere,
schrikt de straffe van den Heer.
Jonk.
Wel wat leyt dat kint,
dus te jammer en te klage,
hadt gy daer in geen behage,
't is versindt eer gy begint,
heb ik Eet aen u geswoore,
heb ik u mijn Trou gedaen,
't is door by slaep nu verlooren:
al mijn liefde is gedaen.
Dog.
Aensiet u teere kint,
zou gy dit als een verrader,
late loope zonder Vader,
ogh hoe ben ick dus verblindt,
dat en kan ick niet vertrouwe,
dat en kan ik niet verstaen,
dat gy zoud een ander Trouwen,
en my late heene gaen.
Siet u eyge Vlees en Bloed,
zout gy dat verbastert late:
daer gy swoer my hooge staten,
en te geven al u goet,
heb ik laten mijn verleyden:
weed gy iets ontrouwigheyd,
wild dan maer vrymoedig scheyde:
maer bedenkt u zaligheyd.
Jonk.
Eden die een Minnaer doet,
zijn veel ligter als de veere:
met de wint sy weg passeere,
daer men niet op lette moet,
want sij zoeke maer haer luste,
met een zoed en aer-
| |
[pagina 749]
| |
dig dier,
op het zagte bed te rusten,
om te blussen 't minne vier.
Jk bekenne dat gy soet,
u hebt wete wel te voege,
en mijn lust te vernoege,
en u eerbaerheyt is goet,
maer ik moet dit al versake
ik moet trouwe na mijn staet,
om mijn kindere rijk te make,
zo 't nu in de wereld gaet.
Dog.
Og wat selder woort is dat,
zoud gy u nu van my keere,
nu gy mijn hebt gaen onteere,
en u wil van my gehad,
soud gij u eden breken:
og ik kan 't gelooven niet,
sout gy mijn dan laten steeken:
in zo groot en swaer verdried.
Jonk.
Kind dat kan niet ander zijn,
om dat ik nog ben onmondig:
zoo verstaen mijn vriende bondig,
dat ik moet verloove mijn,
aen een Juffrou myner state,
op dat ik niet wort bespod,
daerom moet ik u verlaten,
om te soeken beter lod.
Maer waerom dog so geklaegt,
laet u dit zo niet berouwe,
komt een ander u te trouwe,
gy passeerd nog wel voor Maegt,
o hy sal daerom niet klagen,
dat de wegh wat is gebaent,
hy krijgt ligt nog sijn behagen,
daerom zijd niet meer betraent.
Dog.
Foey vervloekte lichten aerd,
hoe mogt ik u dus betrouwe
ag ik jonge bloem der Vrouwe,
ag ik bid u dog bedaert,
moet ik dan in schande sterve,
die gy eertijds had bemind,
zal dit niet u herd doorkerve,
als men zyd u hoer en kint.
Als een yder met my spod,
zal u dat niet doen bewege,
ag hoe kan den heer zijn segen,
| |
[pagina 750]
| |
stieren uw o groote God,
is mijn bidden dan verlooren,
moet ik lacy van u gaen,
ick heb God tot Vader verkooren,
die sal voor mijn schaepje staen.
Maer eeuwig die grote schant,
die ik hoor nu alle dage,
en mijn ziel begint te knagen,
ik wil trecken uyt het land,
met dat kleyne kind og arme
Heere God wild my bystaen,
wild mijn arme Siel ontfangen,
en so wil ik treure gaen.
Jonk.
Og mijn Liefste doet dat niet,
laet u herd dog so niet beve,
ik sal u geve genoeg te leve,
daer sijn hondert kroone zied,
dat ik u nu moet verlate,
en dat doen die klappers al,
en mijn Vader boven maten,
die my bastaert make sal.
Dog.
Ogh mijn Alderliefste soed,
wil u vader u bastert make,
moet gy mijn daerom verlaten,
dat al om 's Werelts goed,
denkt eens hoe gy heb gegeve,
Duyvel lijf en ziel te pand,
hebt gy my geen brief geschreven,
met u bloed al van u hand.
Jonk.
Nu mijn liefste sijd gerust,
wand wy scheyden van malkander,
ik ben verlooft al aen een ander,
wij make datelijk 't houwelijk klaer,
nu is vader wel te vrede,
ons gebode zijn gegaen,
tis drie weke nu gelede
dingsdag sal ik Trouwe gaen.
Dese Dogter quam in de straed,
en daer stonde zo veel luyde,
vraegden wat ist te beduyde,
dat hier so veel volck staed,
de luyde willen het weten,
seyde over al op dit pas,
dat den Heer 'k hebt 't niet vergeten,
| |
[pagina 751]
| |
naer het Trouwen was.
De Vryster quam daer mee,
in de kerk en zag hem Trouwen,
't hard beklemt en haer vol rouwen,
nam een mes al uyt haer schee,
zij stak het in haer hard och lacy,
dit zag de Vryer met geween,
en viel in disperacy,
lied zijn Bruyd daer staen alleen.
Hy nam zijn Liefste in sijn erm,
en kuste haer doode wange,
viel in onmagt, bleef zo lange,
en dat met een groot gekerm,
og mogt ik wederom sterve,
mogt ik sterven de dood zoo weer,
heeft hy terstond gaen spreken,
og so Trou ik nimmermeer.
Foey vervloekt sy dat snode goet,
seyde hy met droeve klagten,
og ik moet in min versmagte,
vader gy hebt alleen de schuld
dat gij mijn ging tege praten,
dat ik haer verlate zou
nu begind my 't hard te breeken,
nu ik haer bloed aenschou.
Vader ik sij tegens u,
dat ik haer noyt sou verlaten,
want ik minde haer bove maten,
gelijk een egte Man zijn Vrou,
en nu leyd sij hier verslagen,
ogh lacy in haer bloed versmoord,
de Jonkman is besweeken,
heeft sijn eygen hart door boort.
Oorlof gy Ouders al,
wilt op 't werelds goet niet bouwe,
zoo raekt gij niet in benouwe,
nog u Kinderen tot geen val,
willense Trouwe na haer sinne,
laetse trouwe na haer wens,
alsse maer met God beginne:
so hebben zij 't na haer wens.
|
|
