Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 709]

Een Nieu Dronkaarts Lied,

op een aengename Voys.

Ik heb so meenigh pint en kan,
gelost met eenen teugh,
en weder vol geschoncken,
in 't nat ben ik een man,
ick drink dog maer mijn meugh,
tot dat ik word half dronken,
ick vindt lust en smaak daar in,
draeyt my daer na den kop,
so wort ik bly van sin,
door kragten van het sop.

Den dranck togh maer en wast,
om dat men drincken sou,
waerom dan niet gesoopen,
voorwaer ik ben een gast,
die daer van suype houd,
laed stelpen met heel stoopen,
drinkt een gesontheyd om,
en smeert u drooge borst,
suypt wacker aen de bron
so sterft gy noyt van dorst.

Elck oogenblick een dronck,
laet ons niet ledigh sijn,
want ledigheydt is sonden,
die ons den wijn eerst schonk,
die heeft 't vreugdig sijn,
in 't edel nat gevonde,
't welk deughdigh is tot deught,
zo moet altijt de wijn,
tot voedsel van ons ieugt,

[p. 710]

 

van ons gedroncken sijn.

 

 

 

Doen ick een teugh bescheet,

 

ick sla 't gezigt om hoogh,

 

geduerig na de hemel,

 

ik beween dan al mijn leed,

 

met tranen in mijn oog,

 

waer door ick krijgh geschemel,

 

mijn dunkt dat d'aerde beeft,

 

elk voedstap die ik gaen,

 

eer my den gang begeefdt,

 

brengt nog een teugsken aen.

 

 

 

O goddelijke nad,

 

hoe wonder is u kragt,

 

gy drijft van ons het sugten,

 

naer dat men u verlost 't vadt,

 

leyd in den buyk u dragt,

 

dan iaegt gy 't hooft vol klugten,

 

lof van die altijd drinkt,

 

en leeft met bly gemoedt,

 

want yder singt en klinkt,

 

als hy is vol en soet.

 

 

 

Edel Jndiensch gewas,

 

den Toeback in de Pijp,

 

mag ook niet sijn vergeten,

 

waer van men lost een plas,

 

van slijme groen en rijp,

 

en rykelijk gedreten,

 

welk 't gesigt verklaert,

 

en draeyt het gorgel gad,

 

het magh niet sijn gespaerdt,

 

zo lang men werkt int nad.