|
| |
Een Waerachtigh Verhael Van het Bloet-stortende Trouw-geval, 't Geen ons de Amsterdamse Donderdaegse Courant van den 25 Maert 1700 heeft beschreven, Hoe dat tot Montaldo, leggende in Turin een Bruyd en Bruygom na Trouwe ginge, en voor de Priester staende aen de Bruydt gevraegt wierdt, of zy den Bruydegom voor haer Wettige Man begeerde aen te neme, waer op de Bruydt dan neen antworden, Den Bruydegom hier over seer misnoegt wordende En ook soo Toornigh wiert, dat hy een Pistool onder sijn Rok van daen haelde haer door het Hooft schoot datse aenstonts de Geest gaf, de Broer van de Bruyd dit siende, nam sijn Ponjaert en stack den Bruydegom dwars door het Hart heen, de Vrinden aen Weers-kanten dit Moordadige Schouw-spel aensiende, en den een voor den anderen sprak, trocke mede haer degens, en vielen soo heftig op malkanderen aen dat 'er noch seven het leven koste | |
| |
en verscheyde swaer gequest wierd, alsoo de Kerk-deur was gesloten, ten laetsten is door het droevige Moord geschreeuw de Kerk-deur van buytene opgeslagen, en soo quam de Moord-Tragedy te Eyndigen, Het geen men kan singen:
| |
Voys: Die van Abram wilt hooren, etc.
Hoort Menschen al gelijcke
Met aendacht eens dit Lied,
Want men in geen Chronijcke
En leest van 't geen geschiet
Daer soo veel Bloedt gestort
wierdt door een Trouw geval.
Een Bruyd en Bruygom dare
Doen sy te Kerricke ware,
Voor den Prieste een poos,
Die de Bruydt vraeghde dan,
Of sy den Bruydegom koos,
Jk kan die Man niet minne,
Want ick hem niet en begeer,
met hem ten Trouw te gaen,
Den Bruygom seer verstoorde,
Die sey met schaemte root,
Voor dese smaetheyt groot,
| |
| |
Het drygen was maer wind,
Dat hy haer niet en vint.
Maer och bedroefde ziele,
U doodt hier al genaeckt,
Eer ghy de Kerck uyt raekt,
Och och bedroefde Bruydt?
Om u stracks neer te slaen.
Den Bruygom op die keere,
Dwongh haer te blijven staen,
En trock onder sijn kleere,
Daer een Pistol van daen,
En schoot de Bruyt door 't hooft,
Dat sy viel doot ter neer,
Soo wreetheyt men gelooft,
De Bruydt haer Broer stont dare,
Die dit aensagh met smert,
Die nam sijn Ponjaert vaerde
En stack hem door het hert,
viel voor zijn voeten straf,
En wentelden in 't bloet,
Tot hy de geest daer gaf.
De Vrienden aen weers zye,
het gingh daer op een Streye
Den een die stack den aer,
Al op die tijdt mee snoo,
Noch wierden door gedoot.
Op straet men hoore kont,
| |
| |
Soo vreeslijck en soo naer
Soo quam in groot doleur,
De Menschen doen daer uyt
Gekneust, gekapt, gewont,
Ten is niet te beschryven,
Dit droevig Treur-Tonneel,
Hadt daer geraekt van daen.
Wie heefter van zyn leven,
So een wreet heyt gehoort,
Als hier nu staet geschreven
Die d'een aen d'ander dee,
Door dwinglandy van Trouw,
so wier de Bruylofs zael,
|
|
Auteursrechtvrij