Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 624]
| |
Stem: Ey Joseph wilt niet langer droomen.Jndien ooyt Maegd haer droeve klagten
Vermogt te brengen aen den dag,
Jk ben het die geheele nagten,
Jk ben een Maegd die klagen mag.
Jk was een bloemtje vers ontloken,
Jk was een Roosje nooyt geplukt,
Van Vryen was mijn nooyt gesprooken,
Door Liefde was ik nooyt verrukt.
Jk ging by Dogters van den Landen,
Jk ging bezien een vreemde Stad,
En ziet daer bleef mijn Eer te panden,
Eer 't iemand wist wierd ik gevat.
De Jonge Prins door min ontsteken,
Die quam aen mijn zijn gunste bien,
Jk onbewust in Hooftse streken,
Ging met hem om het Hof te zien.
De Maegden die ontrent my waren,
Die gaf men vast een soete praet,
Want zy nog in haer domme Jaren,
En zien niet wat 'er omme gaet.
Jk werd in stilheyd weg genomen,
En ik en weet niet waer gerukt,
En eer ik weder mogte komen,
Soo was mijn bloemtje eylaes geplukt.
Jk was bedroeft in al mijn zinnen,
Maer hy bood mijn zijn regterhand,
En zwoer hy sou mijn eeuwig minnen,
Hy sou mijn eeuwig zijn verpand.
| |
[pagina 625]
| |
Dies om mijn droefheyd af te weeren,
Zond strak zijn Vader uyt de Stad,
En liet in Egten mijn begeeren,
En bied ons eer en groote schat.
O Broeders vol onwijse kuuren,
Die niet als bloed en wraek en dorst,
Gy doed de Stad den dood besuuren,
En in de Stad den Jongen Vorst.
Daer leyd de Vader dood geslagen,
Daer leyd de Soone nevens hem,
Daer hoord men duyzend Vrouwen klagen,
Maer boven al mijn droeve stem.
Wat ging u aen o rouwe gasten,
Te komen tot soo wreeden vond,
En soo geweldig aen te tasten,
Die mijn alleen verteeren kond.
Jk waere nu als Koninginne,
Gekroont in Sichems hooge zael,
Jk leefden nu in Egte minnen,
Maer gy verbrot het altemael.
Nu moet ik al mijn leven treuren,
Gelijk een Tortelduyfje plag
Geen Prins geen Man sal mijn gebeuren,
Og waer dit nu mijn laetsten dag.
O bloedig Zweerd van wreede menschen
Waerom dog hebje mijn gespaerd,
Ag nu en heb ik niet te wenschen,
Als in de dood te zijn gepaerd.
Nu Vrijsters wilt dees les onthouwen,
En weest geleerd door mijne pijn,
Qua beenen ende goede Vrouwen,
En moeten niet uythuyzig zijn.
|
|