Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 421]

Een Aardig Trouw geval,

Stem: Ach myn alderliefste hart.

Luystert toe dienstmeysjes al,
Jk sal u wat raers verhalen;
Geschied in de Amstel palen,
Een heel aerdig Trouw geval,
Een Jonkman stelden zijn zinnen
Op zijn Moeders Dienstmaegt schoon,
Die hy soo ver komt te winnen,
Dat zy by hem krijgt een zoon.

Als dit kind ter wereld quam,
Was dees Maget heel verlegen,
Want haer Vrou die was haer tegen,
En was op dit paer soo gram,
En sprak zoon gy sult haer laten,
En maekt met dees Maegd beding,
Geeft haer hondert schoon ducaten,
Die zy ook in dank ontfing.

Daer mee gaet de Maget heen,
Wenst haer kleyne kind de vreden,
En gaet haer terstond verkleden;
Fraey van boven tot beneen;
Als een Hoornse boerinne;
krulle lokjes aen het hooft:
Want zy diene wou voor minne
Wie had immer oyt gelooft.

Daer mee met een frisse moed,
ging de maget met verkloeken,
Na haer Vrous besteester soeke,
die zy daer ook juyst ontmoet:
Juffrou huerde haer voor Minne
Over hare soete lam;
dit was heel wel na haer sinne,
dat zy by haer Kindje quam.

Sy bedagt dan weer met spoed,
Om wat selsaemst te beginnen,
Waer door de Jongman zijn zinnen,
Heeft geneygt op

[p. 422]

 

staende voet,

 

Ziet so dra 't kindje schryde,

 

Song zy wist Papatje dan;

 

dat mamatje met verblyden,

 

U dus minde zoete man.

 

 

 

Dit zingtse dan al te met,

 

't Geen de Jonkman misselijk dogte,

 

Dat hy het wel ondersogte,

 

en daer nawelijks op let

 

En neemt waer gelegentheden,

 

en sprak dese Maget an,

 

Wat zingt gy zomtijds voor reden,

 

Die ik niet begrijpen kan.

 

 

 

Wel sprak zy laet dog mijn Heer,

 

dese sang u niet vervelen;

 

mag ik met het kint niet spelen,

 

ik zing dit somtijts wel meer

 

Og bent gy het mijn Annatje!

 

Benje 't Lief of ben je 't niet!

 

Mijn staet voor mijn soete maetje,

 

Gy hebt eenen teeken ziet.

 

 

Onder 't hayr op 't voorhooft dan,

 

Jk bespeur het waer te wesen,

 

Gy zijt mijne uytgelesen,

 

Jk en twijfel niet meer an,

 

Wilt niet vresen mijn beminde,

 

daer 's een dyamant op trou;

 

Gy sult mijn trouheyt bevinde,

 

Gy sult wesen mijne vrou.

 

 

 

De Jongman sprak zijn moeder an,

 

Onse meyd was lief en schoone,

 

Jn het hert spant zy de kroone:

 

maer men ook niet loochene kan,

 

dat ons minne is niet minder,

 

Schoon en lief als onse meyd,

 

Wel hoe plagen ons de kinder!

 

Heeft Mama tot hem geseyd.

 

 

 

Eerst was 't met de meyd te doen!

 

Wel sal dit niet wonder wesen!

 

Nu weer met de min gepresen,

 

Hoe bent gy soo bijster groen?

 

Had gy maer de meyd genomen,

 

So had gy de moer van 't kind.

[p. 423]

 

Dan waert gy weer uyt de schroomen:

 

Om dat gy haer ook bemind.

 

 

 

Quelt Mamatje daer om niet,

 

't Sal hem al ten beste keeren,

 

dan is 't end al mijn hertseeren,

 

Al mijn quelling en verdriet,

 

Geeft my maer het lieve mintje

 

Dan heb ik het al te gaer,

 

de meyd en moeder van het Kindtje,

 

dan ben ik uyt het bezwaer.

 

 

 

Wel mijn Soon wat 's dit geseyd!

 

Js dit onse meyd Annatje?

 

Ja zy is 't sprak hy mamatje;

 

Wel is 't Anna onse meyd!

 

Heb ik die gehuurt voor minne!

 

Wel ik ben daer in verward!

 

Wel hoe kon zy dit verzinnen!

 

'k Zie zy draegt een moeders hert.

 

 

 

Daer in heeft zy niet misdaen,

 

Nog geen quaed daer in bedreven,

 

Laat zy my dan maer vergeven:

 

dat ik haer heb laten gaen,

 

Jk bid dan wilt niet gedenken

 

mijn misslagen en abuys,

 

Want mijn Soon sal ik u schenken;

 

kennen u voor Kind in huys.

 

 

 

Nu gy kinders dan te saem,

 

Wilt maer spoedelijk gaen Trouwen,

 

Treffelijk de Bruyloft houwen:

 

't Js mijn lief en aengenaem,

 

men sag daer met pragtigheden,

 

Trouwen dit geliefde Paer,

 

Dienstmeysjes doet soo nu meden,

 

Dan raekt gy uyt het bezwaer.