Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 379]

^*

* Katern 50

Een Nieuw Herders gesang,

Stemme: als 't begint.

Philidaetje hoe lang is 't geleden,
Dat de Son quam na beneden,
Met zoo nevelagtige Rook,
Jn de groene bare dook,
Als den avond quam op handen,
Daelen op de vogte stranden,
Doe quam de Bloem de schoone Diaen,
weder aen de hemel staen.

Siet haer tintelde oogjes stralen,
Op de brakke Water-bare,
Kort daer na zoo hoog getreen,
Dat zy 't Noorder bos bescheen,
Door 't zingen van een Liedje,
Soo nam

[p. 380]

 

Phileda een Rietje,

 

Soo dat zy met haer Regterhand,

 

Drukte in 't natte zant.

 

 

 

Schreef vier letters met een zweekje,

 

Tot bewijs dat zy aen 't beekje,

 

t 'Avond in de Maneschijn,

 

Sou met bloemjes bezig zijn,

 

Daer na gink zy verder dwalen,

 

Om haer Vee by een te halen,

 

Veele Schaepjes in 't getal,

 

Dreef zy na haer Herders stal.

 

 

 

Al het gewoel en al de geboomtjes,

 

Al de Visjes en al de stroomtjes,

 

Al de bladeren in het wout,

 

Al wat zig in 't Bos onthoud,

 

Door de stilte haer Asem schepte,

 

Niet een blaetje dat daer repte,

 

Het Bosje was vol soete lust,

 

Het pluym gedierte in soete rust.

 

 

 

Niet een blaedje dan men hoorden,

 

Ritsen aen de groene boorden,

 

By de lieve lodder beek,

 

Daer ik in het Water keek,

 

Daer de Maen haer bleeke stralen,

 

Van den Hemel neer liet dalen,

 

Het Beekje stil en effen lag,

 

Dat men niet een Rimpel sag.

 

 

 

Kort daer na sag ik de Boomen,

 

Ritsele in de Water stromen,

 

Ruyssen hoorde ik de Blaen,

 

Die daer aen de Linde staen,

 

Mits hoorde ik een takje breeken,

 

Mits hoorde ik een woortje spreken,

 

Vermits ik zie een ligt dunkt mijn,

 

Klaerder als de Maneschijn.

 

 

 

Philidatje riep ik 'er wat segje,

 

Soete bekjen och waer legje,

 

O wat doeje by de sloot,

 

Jk pluk Bloemjes in mijn schoot,

 

Cloris riep zy komt hier by men,

 

Cloris riep zy ag ik zwymen,

 

Vermits dat ik het soete Ligt,

 

Sie van u schoon aengezigt.

 

 

 

Door haer kryten en haer kermen,

 

Vatte

[p. 381]

 

ik haer in mijn Armen,

 

Cloris zey zy og wat raed,

 

Voelt eens hoe mijn hardje slaet,

 

Voelt eens hoe mijn Lede drillen,

 

Wat of dit beduyde wille,

 

Cloris riep zy ik sterf van pijn,

 

Wilt gy niet mijn helper zijn.

 

 

 

Daer na quam sy tot bedaren,

 

Jk wist niet waer mijn zinne waren,

 

Flusjes doen ik mijn ontreeg,

 

Doen ik sagjes neder seeg,

 

Cloris zey zy voelt mijn handen,

 

Voelt eens zey se hoese branden,

 

Het hoogste woordje quam 'er uyt,

 

Cloris wat of dit beduyt.

 

 

 

Sou het wel een Koortse wesen,

 

Die uyt Liefde komt geresen,

 

Cloris og ik hou gewis,

 

Dat 't sulke Koortse is,

 

Herders kint opregt in 't Minne,

 

Niet geveynst nog vals van zinnen,

 

Niet gelijk het steeds gebroet,

 

Wispeltuurig van gemoet.

 

 

 

Loos of vals in Minne streken,

 

Anders meenen als zy spreken,

 

Anders belove als sy doen,

 

Het geen men nimmer sou vermoen,

 

vals van Herten schoon voor oogen,

 

Trosse op haer groot vermogen,

 

Pronken op haer wytste pragt,

 

Snoeve op haer Adels dragt.

 

 

 

Op haer afkomst moedig pralen,

 

Op haer Tytes die zy halen,

 

Jk weet niet waer van daen,

 

Het is vreemt om te verstaen,

 

't steeds gebroet is niemendalle,

 

Het gaet 'er altijd op een kallen,

 

Met een schampers spot verwijt,

 

Meenig vreijers tot haer spijt.

 

 

 

Meenig moet haer quellen lyden,

 

Van zijn Minnen en van zijn vreijen,

 

Heeft hy wat te hoog gezien,

 

Straks verwijt hem elk een,

 

Js men slegjes in de kleeren,

 

Niemand sal-

[p. 382]

 

der u trouheyd eeren,

 

Pronkt gy niet met zijde pragt,

 

So en werd gy niet geagt.

 

 

 

Sou men na een Meysje soeke,

 

En niet lette op de doeke,

 

Of zy met een kantje fijn,

 

Net geplooyt gesteve zijn,

 

Sou men daer niet na de boortjes,

 

Na de strikken na de koortjes,

 

Kyken die daer dik en stijf:

 

Pronken aen haer steetse Lijf.

 

 

 

Daer en gelt geen Trouw in 't Minnen,

 

Maer als Liefde 't geld kan winne,

 

Maekt me straks 't Huwelijk klaer,

 

Met het ongelijkste paer,

 

Js het mijn selver niet weervaren,

 

Als ik in mijn eerste jare

 

Als ik in mijn eerste Min,

 

Steld op een Meyt mijn zin.

 

 

 

Op een stee meyt trots van Leden,

 

Maer als ik in pragt van kleeden,

 

Niet met haer quam over een,

 

Heb ik groot verwijt geleen,

 

Het Land dat is voor de Stede:

 

Daer men Minne mag met vreden,

 

Daer me niemant op zijn pragt,

 

Maer om zijn getrouheyd agt.

 

 

 

Herderinne rijk van Schaepjes

 

Agte rijke Herders knaaepjes,

 

Die in trouheyd van de Min,

 

Dienstig zijn haer Herderin,

 

Philidae mijn uytgelesen,

 

Philida die sal het wesen,

 

Philidaetje Mind geen goed,

 

Als een trouw opregt gemoed.

 

 

 

Dat in Cloris is te vinden,

 

Philidaetje mijn beminde,

 

Og wat doen ik meenigmael,

 

Aen dit Beekje mijn verhael,

 

Hoe dat wy onlangs te samen,

 

Jn het Else Bosje quamen,

 

Als ik digte by de schoot,

 

Rusten in u Lieve schoot.

 

 

 

Als de nagt begost te naeken,

 

Als ik het

[p. 383]

 

Bosje hoorden kraeken,

 

Als ik nog denk om dien tijd,

 

Ben ik duysentmael verblijd,

 

Duysent reyse duysent malen,

 

Loop ik met mijn Schaepjes dwalen,

 

Op die plaets daer ik en gy,

 

Pleegde onse Vreijery.

 

 

 

Het schijnt dat al de groene Bomen,

 

Het schynt dat al de Waterstroomen,

 

Het schijnt dat al het klaver gras,

 

Doe soo bly en vrolijk was,

 

Dat nu al de pluym gedierte,

 

Niet en dan tiereliere,

 

Het schijnt dat gras dat sy geraekt,

 

Heeft mijn Schaepjes soet gesmaekt.

 

 

 

Door het herdenke heb ik vreugde,

 

Door het misse ongeneugde,

 

Dat ik Philida niet zie,

 

Het is duysentmael verdried,

 

Loop ik dwalen door der Heyden,

 

Loop ik dwale door de Weyde,

 

Waer ik loop of waer ik ga

 

Nimmer vind ik Philida.

 

 

 

Het regte vonkje van mijn Minne,

 

Weg met steetse pronk godinne

 

Nooyt by Philida en had,

 

Eenig Juffrou van de stad,

 

Trots van Lighaem, schoon van Leden,

 

Soet van praet geen hoofse reden,

 

Sal sy brengen aen den dag,

 

Maer een oude Herders lag.

 

 

 

Niet laetdunkent, niet Hovaerdig,

 

Openhertig en goedaerdig,

 

Ongevalst in al haer reen,

 

Minsaem tegen yder een,

 

Philidaetje al mijn gedagten,

 

Het is out vrolijk te betragten,

 

Die wy dan soo hier soo daer,

 

Dikwils hadde by malkaer.

 

 

 

Denk ik om het vrolijk spelen,

 

Om het zingen en om het quelen,

 

Om een deuntje om het ried,

 

Dat ik neurde op mijn ried,

 

Als wy kransjes ginge vlegten,

 

Als wy na

[p. 384]

 

de oude regten,

 

Na de wijsen van 't Land,

 

Hadde Harders Mey geplant.

 

 

 

Harderinne kransse bode,

 

Harders aen den dans te noden,

 

Philida om Cloris dogt,

 

Heeft haer kransjen mijn gebrogt,

 

Waer me ik ten dansse quamen,

 

Daer ik Philida vernamen,

 

Eyndigt met een goet besluyt,

 

Philida die is de Bruyt.