Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 307]

^*

* Katern 41

Een Nieuw Lied, van de klagende Minnaer,

Op een aangename Voys.

Clarinde mijn Beminde,
Ag mijn Engelinne,
voor wien ik dag en nagt;
Storte mijn droeve klagt,
Want uwe bevalligheden,
En uwe begaeftheyd schoon,
Zijn de oorzaek van mijn reden,
Ag mijn Engelinne schoon.

Jk sugt, ik ween en ik kerme,
Lief wilt u dog ontfermen,
Jk sterf als ik u zie,
van puure Melancholie,
En om dat ik niet mag naken,
met mijne bedroefde mond,
Ag de Roosjes van u kaken,
Hebben mijn Jonkhert doorwond.

[p. 308]

 

Jk zugt, en ik klaeg: en ik weene;

 

Lief wilt mijn troost verleenen,

 

Geeft mijn een troostelijk woord;

 

Of jaegt 'er mijn van u voort:

 

Gy zult het Vonnis strijken:

 

Dat ik moet sterven van pijn,

 

Jk en sal van u niet wijken:

 

Lief wilt mijn genadig zijn.

 

 

 

Jk hoop nog in u armen,

 

Soete Lief mijn te verwarmen:

 

Want u oogjes vol van gloed;

 

Bewegen mijn gemoed;

 

En doen ik de heldere straelen,

 

Van mijn Lief hadde ontfaen:

 

Doen moest mijn Zieltje dwalen,

 

Want u ligt schijnd als de Maen.

 

 

 

Hoe soud gy konnen lijden,

 

Een die u komt verblijden;

 

Te helpen uyt den nood,

 

Eer dat de droeve dood:

 

Mijn doorschiet met scherpe pijlen:

 

Ag! ag! wat groote nood,

 

Ag mijn Engel wilt dog lijden:

 

Dat mijn graf mag zijn u schoot.

 

 

 

Kan ik dan geen troost ontfangen,

 

Daer ik soo na verlangen;

 

Al mijn vreugden en pleyzier:

 

Js gelijk een Blixem vier,

 

en dat ik van u moet scheyden:

 

Jk sterf van groote pijn:

 

En mijn Geest die sal u quellen:

 

Als ik sal begraven zijn.