Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 55]
| |
Voys: O Holland Schoon, etc.Wat baert de Liefde al droefheyd,
Gelijk hier is gebleken,
hoe dat een koopmans Zoon met blijd
door Liefde was ontsteken,
Al op een Dogter jonk en schoon,
Lieftalig en fraey van Persoon,
Daer ging hy by uyt vryen,
En dese Maegd verlyen.
Hy sprak de Maegd met reden aen,
Och lief komt my te baten,
Jk ben om u in druk belaen,
Jk sal u noyt verlaten,
Komt mijn te hulpe door Liefde soet,
Jk ben een koopmans Zoon met goed,
Genoeg om van te leven,
Lief wilt mijn niet begeven.
Jk ben een teere jonge Maegd,
ik heb niet als mijn eere
Daerom tot mijn geen Liefde draegt,
U Vader sou 't niet consenteeren,
U Moeder sou het niet toestaen,
Dat wy souden te trouwen gaen,
Gy soekt mijn te bepraten,
En dan weer te verlaten.
Og neen mijn Alderliefste Vrou,
Jk sal u noyt verlaten,
Daer is een Gout Oorlogie op Trou,
Mijn Ouders sal ik wel bepraten.
Daer is een brief al met mijn bloed,
dat ons samen verbinden doed
Te leven met verblijden,
Tot ons de dood komt scheyden.
Jk neem u trou en ben bereyd,
Om met u so te leven,
De Jonkman was hier door verblijd;
Heeft haer meenig kus gegeven:
Zy leefde samen met genugt,
De Maget wierd
| |
[pagina 56]
| |
van hem bevrugt,
Hy gaet zijn Ouders vragen;
Om te Trouwen met behagen.
Og mijn beminde Vader vroom,
wout gy my laten trouwen;
Jk heb een Dogter jonk en schoon,
Gebragt in groote rouwe,
Daer toe is zy van mijn bevrugt,
Laet ons dog trouwen met genugt,
Dan leven wy in eeren
Wilt het maer consenteeren.
Dan doen ik nou of nimmermeer
Dat gy de Maegd sult trouwen;
U Moeder dat ook niet begeer,
Te trouwen so een Vrouwe:
Jk seg dat gy van stonden aen,
De Maget sult verlaten gaen;
Gy brengt ons Geslagt tot schanden;
Gy moet na vreemde Landen.
Zijn Ouders dwingen hem terstond:
Na Curasou te varen,
Og Vader als het wesen moet,
Ey hoord na mijn verklaren,
Laet dog mijn Lief komen aen Boort;
Og Vader mijn bede verhoord:
Mjn hert dat schijnd te breken;
Laet ik mijn Lief dog spreken.
De Vader sprak door u begeer
Sult gy u Lief nog spreken;
Maer Trouwen sult gy nimmermeer
Zijn hert dat scheen te breken,
Zijn Lief die quam by hem aen Boord,
De Moeder was hier door verstoord
Met grote nijd ontsteken:
Zy sprak ik sal het wreeken.
Ziet hier Liefde ter Herten gaet,
Van dese twee bedrijven;
Adieu Lief ik zweer met 'er daed
Jk u getrou sal blijven:
Schoon dat mijn Ouders ons scheyden doed,
'k Sal haest weer komen met 'er spoed;
En leven dan in vreugden;
Als twee Liefjes vol deugden.
Vaert wel Jonkman dan met 'er spoed,
| |
[pagina 57]
| |
'k Sal mijn daer op verlaten,
Denkt dat ik draeg u vlees en bloed;
En Liefde boven maten;
Jk sal u blijve seer getrou;
Als een deugt en eerbare Vrouw:
Eer 'k mijn Eer sou verliesen;
Liever sou ik de dood kiesen.
Soo scheyde dese twee van een,
Hy is soo heen gevaren:
En liet zijn Lief so in geween;
Jn droefheyd en bezwaren:
Zijn Moeder hoorden dit gerugt;
Dat dese Maget was bevrugt;
Met nijd was zy ontsteken:
En dogt ik sal me wreeken.
De Moeder koopt een Jonkman om,
Om de Dogter te bedriegen;
Op dat haer Soon op dese Blom;
Niet meer en sou verlieven;
't Geschiede in een korten tijd;
Dat de Jonkman door snoo praktijk:
Dees Dogter quam verleyen:
Om uyt pleyzier te reyen.
Als hy de Maegd had uyt de Stad,
Soo ging hy haer schoffeeren;
Sy aen hem om genade bad;
En wilt my niet onteeren;
Neemt liever mijn leven met spoed:
Eer gy mijn dese schand aendoed,
Wilt mijn het hert afsteken
Om u gemoed te wreeken.
Klagen en smeken was om niet,
Het mogt 'er al niet baten,
En doen zijn wille was geschied,
So ging hy haer verlaten,
de Maegd berst met dees woorden uyt;
Rijd weg, Rijd weg jou snoode guyt,
De Moeder ging hy 't verkonde,
hoe hy de Maegd had geschonden.
De Maget nam terstond de vlugt,
Sy vreesde voor de schanden,
Daerom soo liet zy meenig zugt,
Haer Lief quam weer te landen.
Sijn Ouders heeten hem wellekom,
Hy
| |
[pagina 58]
| |
dogt te wesen Bruydegom,
Og vader hoog verheven,
Waer is mijn Lief gebleven.
Jk weet niet waer zy is belant
Of waer zy is gebleven,
Sy heeft begaen een groote schand,
Boelagie heeft zy bedreven,
de zoon die ging met goed beleyd,
En vraegden na 't regte bescheyd,
Een Buurman die 't hem zeyde,
Waerom hy droevig schreyden.
De zoon die wierd van Liefde krank,
En moest de dood besuuren;
De Moeder misten haer verstand,
De Vader ging 'er om treuren
En sag zijn Vrou in dese nood,
Dat zy moest sterven de dood,
O God wat sal ik maken,
Laet my de dood ook smaken.
De Dogter krijgt een ziekte groot,
En quam van rou te sterven
d'Ouders haer zoon weer thuys ontbood,
Die spoedig aen quam zwerven,
En so ras als hy daer thuys quam,
Hy haestig na zijn Lief vernam,
Maer 't bescheyt dat zy gave,
Was dat zy was begrave.
Hy trok het hayr uyt d' hersen pan,
En liet het graf doen open,
Soo ras al hy zijn Lief dood vant;
Heeft hy hem mee doorstoken,
En bleef so leggen op haer dood,
Door zijn uytstekende Liefde groot,
En d' Ouders bey te gaere,
Leefden niet lang daer nare.
Jonkheyd neemt hier een Spiegel aen,
En ook gy Ouders meden,
Ziet wat de Liefde heeft gedaen,
En de hoogmoedigheden,
gy Ouders laet Trouwen u kind
Als zy door Liefde zijn verblind:
Laet haer den Egt bekleden,
Soo leeft gy stil in Vreden.
EYNDE |
|