Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 43]

^*

* Katern 7

Een droevig Lied van een Juffrouw en een Edelmans Zoon die haar beminde, en om het geloof moeste scheyden,

Vois: Waar is 't Fortuyn nu ras.

Wat is de Liefde blind,
Soo men beschreven vind,
O Valsen Min, Hoe zoet is het begin,
Die onder u slaven met een dommen zin
Vervolgt met veel pijn
Van haer Matres om eens bemind te zijn,
Verstand en zin verliesen 't Leven,
Door de Liefde zoet,
Verliesen goed en bloed.

[p. 44]

 

Een Juffrou schoon en eel,

 

Woonden op een Casteel,

 

Buyten Borgworm de schoone Stad,

 

Zy was seer magtig rijk van geld en schat,

 

Zij was een eenig kind,

 

Van haren Vader boven al bemind,

 

Haer Moeder was eerst overleden,

 

En zy bleef voorwaer,

 

Een Wees van twintig Jaer.

 

 

 

Haer schoonheyd en verstand,

 

Blonk door het gantsche Land,

 

Want haer 's gelijk was in geen Koninkrijk,

 

Zy wierd seer jong versogt ten Houwelijk,

 

Die schoon Godin ten fleur,

 

Had meenig Vryer en Serviteur,

 

Die haer bemind en karresseerde,

 

Maer zy agten 't niet,

 

Lagten om haer verdriet.

 

 

 

Een Jonkman kloek van moed,

 

Schoon Edel rijk van goed,

 

Beminde dese Juffrou principael,

 

Hy was geleerd en sprak verscheyde tael,

 

Hy had haer drie jaer gevrijd,

 

Met hert en ziel ende getrouwigheyd,

 

Maer kon van haer geen troost verwerven,

 

Al gaf hy haer te pand

 

Op trouw een diamant.

 

 

 

Mijn Heer u trouwe Min,

 

Zal noyt mijn hert en zin,

 

Bewegen tot Liefde van u Persoon,

 

Al had gy meenig duyzend gouden Kroon,

 

Want u geloof mijn Heer,

 

Js Rooms gezind en ik gereformeerd,

 

Dat sal mijn Vader noyt gedogen,

 

Adieu voor altijd,

 

Gaet soekt gy u profijt.

 

 

 

Mijn Lief ik barst van spijt;

 

Dit woord mijn hart doorsnijd

 

Js dit de troost dan mijn lieve Juffrou;

 

Om het geloof dat en breekt noyt geen trouw,

 

'k Sweer by den Hemel klaer,

 

Js 't dat gy troud met een ander min-

[p. 45]

 

naer,

 

Jk sal het aen zijn Leven wreken

 

Nu gy mijn versmaed,

 

Zie ik word disperaet.

 

 

 

Dees jonge Heer verstoord,

 

Schier in zijn min versmoord,

 

Verlaet zijn Lief en trekt soo uyt het Land,

 

Neemt onder Vrankrijk dienst voor Luytenant,

 

Na de tijd van twee jaer,

 

So hoord hy seggen dat zijn Lief voorwaer,

 

Met een ander Minnaer sou trouwen,

 

't Geen zijn eel gemoed

 

Tot wraek-lust heeft gevoed.

 

 

 

So ras hy dit vernam,

 

Wierd hy toornig en gram,

 

Hy kommandeert wel veertig Ruyters kloek,

 

Hy deed 'er veel te Paerd en veel te voet,

 

Wel twintig mijlen wijd,

 

Tot dat zy quamen aen 't Casteel subijt,

 

Waer zijnen Lief met haer beminde,

 

Saten onder Trouw,

 

Dat bragt haer in den rouw.

 

 

 

Jn 't midden van de nagt,

 

Trok hy in de Poort met magt

 

Hy gaet terstont in 't midde van de Zael,

 

En in zijn hand een vervloekt blanke stael;

 

Daer hy die schoone Blom,

 

Aldaer zy zat met haren Bruydegom,

 

Hy sprak haer aen geheel verbolgen;

 

O gy valse Vrouw;

 

Gy wist ik het wreeken sou.

 

 

 

Nu sal ik mijn gemoed,

 

Gaen koelen met het bloed

 

Van uwen Bruydegom en Serviteur,

 

Daer gy voor mijn sluyt uwes lieften deur,

 

Met lost hy zijn geweer,

 

En schoot haer Bruygom voor haer voeten neer,

 

Nu sal ik u ouden Vader leeren

 

Dat de Liefde soet,

 

Word rasend en verwoed.

 

 

 

Geen bidden of geklag,

 

De Juffrou bate mag,

 

Zy valt voor hem daer op haer knyen

[p. 46]

 

bloot;

 

De tranen vlieden over haer wangen rood.

 

Spaert dog mijn Vader Lief;

 

Houd mijn voor u dienstmaegd en gerief.

 

Hy als een Leeu had geen ontfermen;

 

Schoot haer Vader neer,

 

En sturf in den Heer.

 

 

 

Sa trotse Maget teer,

 

Voldoet nu mijn begeer,

 

Mjn Minne-lust die moet nu zijn geboet,

 

Al waert gy een Princes van Edel bloed.

 

Als hy dat schoone pand,

 

Nu had onteerd als een tyran o schand

 

Toen heeft hy haer jonkhert doorsteken;

 

Dat haer Edel bloed,

 

Daer stroomden met 'er spoed.

 

 

 

Doe hy haer had verkragt,

 

En tot 'er dood gebragt;

 

Toen roofden hy veel kostelijk Juweel,

 

hy sloot de deur en vensters van 't Casteel;

 

Doe stak de boose Tyrant,

 

het Casteel aen vier hoeken in de brand,

 

Maer God die sal het Moorden wreken;

 

Al vlugt hy met schand

 

Al in een ander Land.

 

 

 

Maer God die al het quaed,

 

Noyt ongestraft en laet,

 

Want door het ligten van de felle brand

 

Raekte in roer terstond het gantsche Land

 

Veel Volk quam by een,

 

En veel Soldaten quamen op de been,

 

Die haer vervolgden ende kregen,

 

En sloegen 't al dood,

 

De Moorders klijn en groot.

 

 

 

Spiegelt u jonge Jeugd,

 

En schikt u tot de deugd,

 

Besmet geen Min want 't brengt veel lijden in,

 

Want vryen is seer soet in het begin

 

Gy Dogters en Jonkmans,

 

Besluyt de Trouw eer dat verkeert de kans,

 

Want ziet de Liefde baert groot lijden,

 

Hoe is de Mensch verblind,

 

Die hem niet wel verzind.