Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
AuteursrechtvrijStem: Harders ons is gebooren.Wonderlijk zijn de werken,
Groot is des Liefdens kragt,
Jk gink lestmael te Kerken,
Het was op een Kers Nagt,
Jk vond een Kavalier,
Die aen zijn Juffrouw fier,
Ontrent de middernagt,
Dus deed zijn droeve klagt.
Al was het nog zoo kouwe,
Al sneeuden 't nog zoo seer,
Dat spel most ik aenschouwen,
Dogt ik van dese Heer,
Ja hoorden zijnen sank,
Jk lag agter een bank,
Om te hooren met vermaek,
De uitkomst van de saek.
Hij speelde heen en weeder,
Al voor zijn schoon Godin.
Had ik u Cupidoos veder,
Jk vloog haer Kamer in,
Dit zey hy meenigmael,
Al met een droeve tael,
Dan met een soet gesmeek,
't Scheen dat zijn hert bezweek.
Hoe kunt gy dus vast slaven,
Wilt dog zo wreed niet zijn,
Dat ik hier staen waken,
| |
[pagina 33]
| |
Verwonnen door de pijn,
Ten lesten aen monkeur,
Siet uwen Serviteur:
Die haest van Liefde sterft,
Terwijl dat hy u derft.
Wilt eens uyt venster kijke,
Jk bid u doet mijn de eer:
Wilt mijn dood wonde strijken,
Jk vraeg na niemand meer.
Hy heeft zoo lang gesmeekt,
Haer hert dat wierd geraekt,
Want ik hoorde haer stem,
En dit zey zy tot hem.
Mijn Heer ey wilt vertreken,
Wat staet gy hier en maekt,
Papa die mogt ontwaeken,
Mama niet vast en slaept,
En ook mijn Kamenier,
En slaept niet veer van hier,
Dus bid ik retireert,
En niet meer lammenteert.
O mijn, mijn soete Engel,
Wilt gy mijn leevens ent,
Soo sal ik gaen volbrengen,
U wreed commandement,
Zoo werpt u neusdoek neer,
Dat ik die embrasseer,
En laet het zijn een strop,
Om my te hangen op.
En agt gy niet een ziere,
Al mijn bedroefde smart,
Zoo zal ik dees rapieren,
Gaen steken door mijn hert.
Doen riep zy [owe] seer,
Og doed dat nimmermeer,
Zweert mijn getrouwigheyd,
Jk sal doen als 't is geseyt.
Eer sal de Zee verdrogen,
En sterft de God der min,
Eer ik ontrouw sal tonen,
Aen u mijn schoon Godin,
'k Was liever gants verplet,
Gekapt van lid tot lid,
Ja levendig verbrant,
Als niet te zijn constant.
| |
[pagina 34]
| |
Als zy de woorde hoorden,
Die haren minnaer sprak,
Liet zy haer met een koorde,
Al soetjes dalen af.
't Was in de Maneschijn,
Zy was in 't wit Satyn,
Schoonder als de dageraed,
Waneer die eer op gaet.
Den Ridder viel ter aerde,
Hy kust haer schoone hand,
Een koets al met ses Paerden,
Die stond daer in gespant,
Hij heeft niet lang verlet,
Hij heeft 'er in geset,
Doen dogt ik seer bedrukt,
Og had ik ook 't geluk.
Maer niemand en ontwaekte,
Sy wierde niet verraen,
De Liefde die zy maekten,
Dat liet ik my voorstaen,
Dit is alzoo geschied,
Jk maek 'er af dit Lied,
Wat dit geloof 't vry,
Jk doeder of nog by.
EYNDE. |
|