Vlammende verten

[p. 48]

Aan onzen gestorven zanger C.S. Adama van Scheltema

O makker, wat zangen wonken
U naar het onzichtbaar gebied!
Gij zijt als een zwaan gezonken
Zacht onder een laatste lied.

Ons hart is zoo zwaar genegen
Van droefheid naar uw stil hoofd,
Met zooveel paarlen omregen...
Wat hebt gij in ons geloofd!

Als voorjaarswind die breedlevend
Zich stort in het jonge graan,
Zoo zijn uw zangen warmbevend
Door onze zielen gegaan.

Van zoete sidd'ring bevangen,
Heeft menig arm menschenkind
Zijn eigen strijd en verlangen
In uwe lied'ren bemind.

Groot hart dat de eigen pijnen
Verwon voor den bleeken maat,

[p. 49]

 

Hoe stroomen uw gouden schijnen

 

Nog uit waar gij nedergaat!

 

 

 

Wij brengen in diepe liefde,

 

Wij brengen in diepe smart

 

De bloem die ge 't meeste liefde:

 

De wilde bloem van ons hart.

 

 

 

Wij komen nog uit de diepte,

 

Wij wennen zoo schaarsch aan 't licht

 

En aan de stem die ons riep te

 

Verrijzen naar 't vergezicht

 

 

 

Der trillende horizonten...

 

Nu luist'ren we o zoo stil,

 

Of uit het bloeiende, bonte

 

Veld zij niet meer meer'len wil.

 

 

 

O makker, niet meer te wekken,

 

Dank... dank... weeg de woorden niet!

 

Wij komen u weenend dekken

 

Zacht, zacht met een teeder lied.

Mei 1924