Vlammende verten

[p. 20]

Klopt!

Klopt aan de levens die vergaan
In grauwe tonen,
Die eenzaam in zich zelve aan
De smartzij wonen.

Zij liggen overal verspreid
Die 't licht niet weten
En die om eigen bitterheid
Den vrind vergeten.

Hun hand is koud, hun oogen zijn
Steeds naar beneden,
En in hun lachen schrijnt de pijn
Om wat zij leden.

Zij sluiten zich zoo donker toe
Als avondkelken
En voelen zelf niet eenmaal hoe
Z' in zich verwelken.

O gij die al de teerheid kent
Der makkerliefde,
Die met haar bloesem zonder end
Uw jeugd geriefde,

[p. 21]

 

Klopt, klopt aan zoo'n versloten gast

 

Zonder vermoeien

 

En houdt zijn kille ving'ren vast

 

Totdat zij gloeien,

 

 

 

Totdat hij neemt zijn stugge hart

 

In bei zijn handen

 

En het u toesteekt, vreugdverward

 

Als offerande.