Vlammende verten

[p. 17]

De nachtstorm

De nachtstorm rukt en ramt
Aan deur en vensterhaken
En rent in woesten draf
Over de donk're daken.
Ik hoor hem in het hout
Zijn tanden slaan te kraken
En 'k weet de boomen zwaar
Van angst en wanhoop waken.

Wat heeft hem zoo ontzind,
Dien stoergebouwden rakker,
Dat hij de stroomen keert
En uitstort op den akker,
Dat hij met roeden slaat
De wit-geweende wegen
En al de wolken op
De bosschen neer doet vegen?

Ik weet wel wat hem schort:
Ik moet te hemwaart komen,
Met vlindervluggen voet,
Het haar in losse stroomen,
Gelijk ik kwam als kind

[p. 18]

 

Wanneer hij liep te bruisen

 

Over het vlakke land

 

En stroom op stroom deed ruischen.

 

 

 

Hij riep mij uit het huis

 

Met zijn geweldig wiegen,

 

Waar hij de sterren als

 

Goud-vogelen deed vliegen,

 

Waar hij de wolken als

 

Een vlucht van lammergieren

 

Achter den wilden gang

 

Der jonge maan liet zwieren.

 

 

 

Ik kom, mijn dolle maat!

 

Ik kom, mijn sterke makker!

 

Wij samen zingen heel

 

Die slaperswereld wakker,

 

Klaroenen door den nacht,

 

Totdat de zwarte hemel

 

Vaneenberst in een pracht

 

Van morgenroodgewemel.