Vlammende verten

[p. 15]

Wie de pijnen mijdt...

Wie de pijnen mijdt zal niet de liefde kennen;
Waak op, blinde vrind, en verman uw vrees!
Als een reiger zet uit met gestrekte pennen;
Aan de levenswaat'ren uw ziel genees!

Hadt ge licht noch leider? Zijn de wilde vogels
Van het groot verlangen langs u heen gegaan?
Hebt ge neergezeten in het zinsbegoochel
Van uw eenzaamheden als verdoolde zwaan?

Het is tijd te wenden en den wind te proeven
Die de lichte vleugen van een bloeisel draagt;
Het is tijd de sloten van uw hart te schroeven
En den droom te bannen voor den dag die daagt...

Ach, het klein gerimpel in uw ronden vijver
Heeft nog nooit den zuiverenden storm gevoeld!
Wat is al uw tellen en uw blind gecijfer
Als de eindsom niet des menschen heil bedoelt?

Wie de winst niet werpt in het gewijde bekken
Waar de springfontein der blijde liefde zingt,
Wie niet and'rer harten tot haar schoon wil trekken,
Wie niet and'rer zielen tot haar laaf'nis dringt,

[p. 16]

 

Hij zal niet de wonden en de witheid weten

 

Van het eeuw aan eeuw geschonden volksgelaat;

 

Hij zal niet de bitterheid met tanden eten,

 

Als zijn beste broeder naast hem nederslaat.

 

 

 

Hij zal niet zijn hartsbloed uit de lippen bijten,

 

Als een rauwe dag zijn droomen openscheurt;

 

Hij zal niet zijn vuisten op de steenen splijten,

 

Als zijn beste wapen wordt met bloed besmeurd.

 

 

 

Doch hij zal ook nimmer den kristalklank hooren

 

Van de beek die weet zich aan de zee verwant,

 

En des makkers liefde zet hem niet in gloren

 

Als een sterrehemel een wijd waterland.

 

 

 

En zijn oog zal nooit het stille lichten vangen

 

Van de diepste zielen die hem openstaan;

 

Want hij zit begraven in zijn eigen gangen

 

Met het zwartste donker tot zijn onderdaan.

 

 

 

Wie de pijnen mijdt, zal niet de liefde dragen

 

Als een vlammend teeken op zijn breede borst;

 

Want de helden zijn het die de wereld schragen,

 

Maar een slaaf is hij die slechts zichzelven torst.