Vlammende verten

[p. 11]

Zang des levens

Ik kom als een voog'l uit de vochtige diepten der wouden
En zing mijn lied met de vlerken nog dauwbelaân;
De wind loopt zacht langs de zilv'ren vloeren der varens
En luistert en fluistert: waar haalt ge dat lied vandaan?

Ik zing mijn lied; de morgen heeft alle beloften
Mij tot een geluk in levenden toon gezet;
Een wijze wandelt de wegen der witte gepeinzen
En luistert en fluistert: een jubelend levensgebed?

Ik zing mijn lied; het tintelend water der wereld
Ontwaakt in mijn zangen en stroomt door den golvenden grond;
Een stormige knaap komt zich over zijn oevers buigen
En luistert en fluistert: een dronk voor mijn dorstigen mond?

Ik zing mijn lied; de bergen ontwaken en dreunen
En werpen de vreugde met vlammende vleugels uit;
Een wolk verduistert den hemel: haar volgelingen
Die luist'ren en fluist'ren: waar sprong deze lichtklank uit?

Ik zing mijn lied; daar schuimt het van bloesem en honing,
Daar duikt de duif aan den droomenden lorketak;
In 't woud der menschheid rijzen zoo machtig de boomen;
Het ruischt er en fluistert: o, ziel, dat gij eindelijk sprak!

[p. 12]

 

Ik ben haar ziel, ik kom uit haar hart gevlogen,

 

Ik wieg in den top van den boom der opstandigheid;

 

Naar alle de verten houd ik de koorden gespannen,

 

Opdat mijn gezang als de wind door de wereld glijdt.

 

 

 

Ik vloog uit het woud, ik weet de verborgen schatten,

 

Die liggen in ruischende kruinen duister bewaard,

 

Die liggen in ranke stammen teeder gedoken.

 

Die liggen in loovers en knoppen oneindig gegaard.

 

 

 

Elk mensch is een boom met den wortel in 't eeuwige leven,

 

De kroon in de onstuimige winden der tijdelijkheid;

 

In 't nest aan den top beidt de jonge onvolgroeide vogel

 

Der ziel met verlangende oogen zijn vleugeltijd.

 

 

 

Ik kom als een bode uit de borr'lende diepten des levens

 

En zing het lied waar de vlerken van groeien gaan.

 

Zwel aan dan, zang, dat het klapwiekt door al de gewelven

 

En oov'ral de vleugels goudblank in den dag opslaan!