Vlammende verten

[p. 9]

De wereld

Al mint ge den wind en het licht
En het ritme der golven
En den ontroerenden zang
Van een fluit in den avond,
Vergeet niet het hart, broeder, dat u voorbijgaat;
Want dàt is het schoonste!

Zit ge terneder in 't veld,
In zijn schoonheid verloren
Gelijk een vrome in den glans
Van zijn heiligen tempel,
Acht het niet klein, broeder, 't hart dat voorbijgaat;
Want dàt is het grootste.

't Bloeiende kervelblad
Is niet voor u verborgen;
Het droomende avondrood
Legt zijn ziel voor u open;
Maar hij is 't geheim, broeder, de mensch aller tijden;
Want hij is het hoogste.

Kwistig zijn sterren gestrooid
Door de wand'lende wolken,

[p. 10]

 

En elke ster is een haard,

 

Een tehuis in 't heelal;

 

Doch meer is het hart, broeder, dat u voorbijgaat;

 

Want dàt is de wereld.