Wie niet weg is wordt gezien

[p. 123]

Mevrouw Van Dalen, weet u wel?

Op een dag komt tante Jetje, die nu ook bij hen woont, erg verdrietig thuis.

‘Het is weer gebeurd,’ zegt ze. ‘Ik heb er genoeg van.’

‘Trek het je niet aan. De mensen in Holland weten niet beter.’

Zo probeert oma tante Jetje te troosten.

‘Je moet eraan wennen. Het komt doordat je net uit Amerika terug bent. Wij zijn er al een beetje mee vertrouwd.’

‘Moet ik dan steeds maar weer vertellen dat Annie en Bram en kleine Ineke zijn vermoord?’

‘Ja, er zit niets anders op.’

Ze heeft heel stil zitten luisteren. Ze voelt dat de tranen uit haar ogen willen springen, maar ze kan ze nog net tegenhouden.

Annie en Bram heeft ze ook gekend. Dat waren de dochter en de schoonzoon van tante Jetje en Ineke was haar kleindochter.

Als ze kan, zal ze proberen tante Jetje een beetje op te vrolijken.

Ze heeft mamma beloofd boodschappen te doen. Misschien wil tante Jetje met haar mee.

Tantje Jetje wil graag. Ze lopen gearmd over de Haagweg.

‘Net als vroeger met Annie,’ zegt tante Jetje. ‘Dat was ook zo gezellig.’

[p. 124]

Ze kletst achter elkaar door. Ze moet haar best doen om niet over de onderduiktijd te praten. Tante Jetje moet getroost worden, maar tante Jetje vraagt zoveel.

‘Hoe voelde het toen je voor de eerste keer met een ster op je borst de straat op moest?’

Ze geeft geen antwoord.

‘Kind, wat deed je al die jaren toen je niet naar buiten mocht?’

Ze geeft geen antwoord. Hoe moet je dat uitleggen aan iemand die de hele oorlog in Amerika is geweest.

‘Dag, mevrouw Nieweg!’

Voor tante Jetje staat een mevrouw.

‘Kent u me niet meer? Mevrouw Van Dalen, weet u wel? Vroeger hielp ik u wel eens in de winkel.’

‘O ja,’ zegt tante Jetje, maar ze ziet aan tantes gezicht dat ze niet weet wie de mevrouw is.

‘Hoe is het toch met...’

‘Prima, prima. Met Annie en Bram en de kleine Ineke gaat het prima. Ze wonen in een schitterende bungalow in Florida. Ze hebben zelfs een zwembad. Dag mevrouw Van Dalen. Kom Rachel, we gaan verder.’

Tante Jetje trekt haar mee, maar ze hoort nog hoe mevrouw Van Dalen zegt: ‘Weer één te weinig vergast. Kale kakmadam. Met een winkeljuffrouw praat ze niet meer.’