Wie niet weg is wordt gezien

[p. 114]

Speelgoed

Drie weken wonen ze nu bij oom Barend en Betty. Het huis is klein en het wordt te vol nu opa en oma er ook bij zijn gekomen.

‘Vandaag ga ik naar de burgemeester om te proberen een huis voor onszelf te krijgen,’ zegt vader.

‘En wij dan?’

Ze ziet dat oma een beetje ongerust is, omdat oma niet weet waar ze samen met opa naar toe moet.

‘Jullie blijven bij ons wonen. Ik laat mijn ouders nooit meer in de steek,’ zegt mamma. ‘Nu we elkaar weer hebben gevonden na zoveel ellende, blijven we bij elkaar. We vragen een groot huis aan de burgemeester.’

Pappa is weggegaan om het grote huis te vragen.

‘Ik hoop dat het lukt,’ moppert oom Barend. ‘Zo gaat het niet meer met al die mensen. Ik voel me alsof ik weer ondergedoken ben. In de onderduiktijd hadden we ook zo weinig ruimte.’

‘Het komt in orde,’ vertelt vader als hij terug is van het bezoek aan de burgemeester. ‘We krijgen een schitterend huis. In de oorlog heeft er een nsb-er in gewoond. De nsb-er zit nu in de gevangenis en als hij terugkomt moet hij een ander huis zoeken. Ze gooien ons er in ieder geval niet uit. Dat heeft de burgemeester beloofd.

En voor jullie heb ik een verrassing kinderen. Je gelooft je oren niet.’

[p. 115]

‘Gauw, vertellen pappa.’

‘In het huis is een heleboel speelgoed, dat jullie mogen hebben, omdat jullie eigen speelgoed door de moffen is gepikt.’

‘Hoera! We krijgen weer speelgoed!’ Esther klapt in haar handen.

‘Wat is er allemaal?’

‘Poppen, hele mooie, en beren en een poppenhuis. Zo'n mooi poppenhuis heb ik nog nooit gezien. Ik denk dat er wel tien kamers in zijn.’

‘Ga het vast halen,’ zegt opa. ‘lk wil me niet met jullie zaken bemoeien, maar...’

‘Pa, ik ben geen mof.’ Vader wordt een beetje boos. ‘Ik sleep geen spullen uit een huis dat nog niet van mezelf is. Als ik dat doe, ben ik net zo slecht als de moffen. We kunnen elkaar weer vertrouwen pa. We zijn niet meer in een concentratiekamp.’

‘Goed, goed,’ moppert opa. ‘En toch vind ik...’

‘Laat David nou maar, pa. Ik heb me ook nergens mee bemoeid. Hij regelt alles wel.’

‘Hier is onze nieuwe woning,’ zegt vader de volgende morgen als ze voor een groot huis staan.

‘Ga binnen, pa, moe, Ruth, kinderen.’

Ze komen in een lange gang.

‘Wat een prachtig marmer,’ fluistert mamma. ‘Wat zijn we nu ineens deftige mensen.’

‘En nu naar het speelgoed. Kom maar mee,’ zegt vader, terwijl hij een trap oploopt.

Met een grote zwaai opent hij een deur. Esther mag het eerst naar binnen gaan. Dan volgen vader en moeder. Zij is nog op de gang als ze vader heel hard hoort praten:

[p. 116]

‘Dat kan niet! Alles is weg, het poppenhuis, de poppen, de beren, alles!’

Samen met opa en oma gaat ze de kamer binnen.

Daar staat vader. Moeder en Esther zitten op een bed.

‘Verdomme, zelfs speelgoed gunnen ze mijn kinderen niet.’

Ze heeft medelijden met vader.

‘Geeft niks,’ zegt ze en ze aait hem over zijn hand. ‘Ik heb nog een boek. Weet je wel, het boek dat ik in de onderduik altijd bij me had.’

‘Ik heb ook nog een plaatjesboek,’ zegt Esther.

‘Jullie zijn lief,’ zegt vader.

‘Heb ik het niet gezegd? Niemand is te vertrouwen. Ook in Holland niet.’

Opa loopt de kamer uit.

‘Ik wacht wel beneden,’ zegt hij.