Wie niet weg is wordt gezien

[p. 105]

Dag Venhuizen

‘Het valt niet mee,’ zegt tante. ‘We hebben zoveel samen meegemaakt, en nu moeten we afscheid nemen. Ik wou dat de auto maar kwam.’

De auto die ze terug naar Rijswijk zal brengen is al een uur te laat. Het afscheid nemen wordt steeds moeilijker nu ze zo lang moeten wachten.

Vanmorgen hebben ze oom Jaap dag gezegd. Ze hebben hem nagekeken tot hij om de hoek verdween. Het was net of hij steeds harder ging trappen op zijn groene fiets. Bij de hoek heeft hij nog een keer omgekeken en weg was hij.

Nu staan ze klaar om terug te gaan, terug naar vader en moeder die drie weken eerder zijn vertrokken.

Naar welk huis ze gaan weten ze niet. Vader en moeder hebben onderdak gekregen bij een meneer die in de onderduiktijd zijn vrouw heeft verloren. Mamma kan nu voor haar eigen gezin zorgen en ook voor de meneer en zijn dochtertje Betty. Mamma heeft dat allemaal in een brief geschreven.

‘Als de auto komt help ik jullie instappen en dan ga ik weg,’ zegt tante. ‘Ik kan er niet tegen om jullie te zien vertrekken.’

‘We komen heel gauw terug, tante,’ belooft ze. ‘En misschien bevalt het ons niet in Rijswijk. Dan komen we voorgoed naar Venhuizen.’

[p. 106]

‘Lekkere meid,’ zegt tante. ‘Jasses, daar is de auto.’

Ze schrikt. Nu moeten ze afscheid nemen. Afscheid zit zeker in je maag, want daar voelt ze het steken.

‘Dag mijn kleine zwartoog.’ Tante tilt Esther op.

‘Ik blijf hier,’ huilt Esther.

‘Ga nou maar.’ Tante geeft haar een duwtje.

‘Dag tante en nog heel erg bedankt.’

Tante zegt niets terug. Heel stil staat ze op het grindpad. Ze loopt naar de chauffeur van de auto.

‘Meneer,’ zegt ze. ‘Wilt u voorzichtig rijden? Wij hebben die twee donkere kinderen bewaard om ze heelhuids aan hun ouders terug te kunnen geven.’

De chauffeur kijkt tante aan.

‘Hebt u geen zakdoek, mevrouw? Hier is die van mij.’

Hij geeft tante een rode zakdoek in haar hand.

‘Hier, hou hem maar. Ik snap alles. Ik heb zelf ook onderduikers gehad. We zijn zogezeid collega's.’

Tante lacht weer.

‘Zo wil ik het zien,’ zegt de chauffeur. ‘Ik moet nog meer ondergedoken kinderen ophalen om ze terug te brengen, maar of het naar hun ouders is... Ik weet het niet!’

‘Ik ga hoor! Dag meiden!’ Tante begint weg te gaan.

‘Dag tante.’

‘Daar loopt ze,’ zegt Esther. ‘Helemaal alleen.’

‘Bidden jullie maar voor je tante,’ zegt de chauffeur. ‘We gaan.’ Hij start de motor.

‘Dag Venhuizen,’ roepen ze. ‘Tot ziens.’