Wie niet weg is wordt gezien

[p. 100]

Hallo Esther

Esther is de laatste tijd erg verdrietig. Ze wil naar pappa en mamma. Als ze 's avonds in bed liggen, zegt ze de vreemdste dingen.

‘Vannacht als jij slaapt, Rachel, doe ik het raam open en dan glij ik langs de regenpijp naar beneden. Dan ga ik naar pappa en mamma. Ik weet echt wel waar ze zijn. Bij tante Geertje en oom Piet.’

‘Je laat het! Je kan gepakt worden.’

‘Nee joh, God zal me beschermen. Tante zegt het zelf.’

‘Je laat het!’

Wat moet ze doen om Esther iets anders te laten denken? Overdag begint ze ook al:

‘Als niemand kijkt, ga ik weg.’

‘Op een dag ben ik verdwenen.’

Tante komt de keuken in.

‘Ik moet even boodschappen doen. Passen jullie goed op elkaar?’

‘Nee,’ zegt Esther.

‘Esther, als de oorlog voorbij is, gaan we buiten spelen en we mogen dan ook weer bij onze eigen vader en moeder wonen.’

‘Wanneer? Volgende week?’

‘Dat denk ik niet.’

‘Met wie gaan we buiten spelen?’

‘Met onze eigen vriendjes en vriendinnetjes.’

[p. 101]

‘Hoe heten ze?’

‘Pietje en Grietje. Jansje en Hansje. Nora en Dora. Nou jij iets verzinnen.’

‘Tineke en Barend en Poeppie en Piessie.’

‘Nee joh, het moet rijmen.’

‘O, Tineke en Lineke. Joke en Toke. Bessie en Jessie en nou ga ik plassen.’

‘Goed, ga maar. Kom je gauw terug?’

‘Als ik uitgeplast ben.’

Het duurt lang voor Esther terug komt. Ze zal even gaan kijken of ze ergens zit te huilen. Esther huilt dikwijls op de wc.

Dat heeft ze haar zelf verteld.

Ze loopt naar de gang. De deur van de wc is open.

Ze loopt er naar toe. De wc is leeg! Esther is weg. Ze is vast naar pappa en mamma gegaan. Het is haar schuld als Esther wordt opgepakt. Zij heeft niet goed opgelet. Wat moet ze doen en wat zal tante zeggen.

Ze ziet nog een deur openstaan, de straatdeur.

Nu moet ze naar buiten om Esther te zoeken.

Ze gaat de deur uit. Op het tuinpad staat Esther. Ze staat er heel stil. Met één hand boven haar ogen kijkt ze naar de lucht.

‘Kom binnen, Esther!’ roept ze.

‘Ik ga toch maar niet,’ zegt Esther. ‘God kan me niet beschermen, want hij bestaat niet. Anders had hij nu wel eens even om een wolk heengekeken en tegen mij gezegd: “Hallo Esther, ben je daar? Wat fijn dat ik jou ook eens buiten zie.”’