Wie niet weg is wordt gezien

[p. 96]

Morgen schrijven opa en oma!

‘Nog een paar uurtjes,’ zegt tante Nel. ‘En dan is het zover.’

‘Hoeveel is een paar uurtjes?’

‘Twee ongeveer, Maaike.’

‘Wat fijn,’ juicht Esther. ‘Over twee uurtjes ongeveer komen mijn vader en moeder op bezoek.’

Eindelijk is het zover dat er geen maan schijnt, want pas als het helemaal donker is buiten, mogen ze bij elkaar op bezoek. De ene maand komen pappa en mamma bij hen, de andere maand gaan zij naar pappa en mamma toe.

Tante heeft koekjes gebakken. Ze heeft nog een beetje echte thee en die gaan ze vanavond opdrinken.

[p. 97]

‘Voor hoog bezoek moet je wat overhebben,’ heeft oom gezegd. ‘Hoog bezoek krijgt echte thee en geen surrogaat. Dat is namaakrommel.’

‘Goedenavond allemaal!’

Vader en moeder staan al in de keuken. Ze hebben het niet gemerkt.

‘Dag allemaal. Dag kinderen van me.’

Mamma bekijkt hen van onder tot boven.

‘Je bent weer gegroeid, Ria. Hoe is het mogelijk in één maand.’

‘Wil je me Rachel noemen, mamma? Ik heb zo'n hekel aan Ria.’

‘Vooruit dan maar. Heel zachtjes dan: “Dag Rachel”.’

‘Dag mamma.’

‘Ga zitten, mensen. Heerlijk dat jullie er zijn.’

Oom zet nog twee stoelen om de tafel. Nu zitten ze met zes mensen in de warme keuken.

Ze drinken thee, ze eten koekjes. Wat is het gezellig. Kon het maar altijd zo blijven.

Pappa zegt vanavond niet zoveel als anders. Zou hij ziek zijn?

‘Ben je ziek, pappa?’

‘Waarom vraag je dat?’

‘Nergens om. Zomaar, je zegt niks.’

‘Nee, ziek ben ik niet.’

‘Ria heeft een mooi blauw hemd gebreid voor zichzelf,’ zegt tante. ‘Ga het eens halen boven.’

Ze staat op en ze loopt naar de gang. Als ze de trap op wil gaan, voelt ze dat iemand aan haar rok trekt. Ze kijkt om.

Het is vader.

[p. 98]

‘Stop eens even,’ fluistert hij. ‘Ik moet je wat vertellen, maar denk erom, mamma mag het niet weten. Ik vertel het haar wel na de oorlog.’

‘Wat is er pappa?’

‘Opa en oma zijn gepakt, samen met Annie en Trijn.’

Ze gaat op de trap zitten.

‘Nee,’ zegt ze. ‘Zeg dat het een grapje is. Het is niet waar hè?’

‘Het is wel waar.’

‘Ze komen nooit meer terug. Ze zijn al zo oud,’ huilt ze.

Vader pakt zijn zakdoek.

‘Vlug, weg tranen. We moeten weer naar binnen. In godsnaam, houd je goed. Mamma mag niets merken en vertel het Esther ook maar niet. Jij bent al groot genoeg... Oom en tante weten het al, maar ze wilden dat ik het je zelf zou vertellen.’

‘Waarom wilde ik eigenlijk naar boven gaan?’

‘Je zou je hemd halen.’

‘O ja, dat is waar ook.’

‘Wat heb ik een knappe dochter,’ zegt mamma, als ze met het hemd in de keuken komt. ‘Ik heb nooit geweten, dat je zo mooi kan breien.’

‘Ik brei heel veel,’ zegt ze.

Ze praten wat met elkaar. Ze praten over de oorlog en over de vrede die eens zal komen. Ze praten over de thee en over de lekkere koekjes.

‘Wat hebben we het goed vanavond,’ zegt mamma. ‘En ik heb zo'n blij gevoel. Het is al een tijdje geleden dat ik een brief van mijn ouders heb gekregen. Ik voel dat ik morgen een brief krijg, of anders overmorgen.’

[p. 99]

‘Kom vrouw, we moeten gaan.’ Vader staat op.

‘Dag Nel, bedankt voor de koekjes en voor de echte thee.’

‘Dag kinderen, tot de volgende maand.’