Wie niet weg is wordt gezien

[p. 78]

Borsten

Heel zacht voelt ze met twee handen over haar bovenlichaam. Het is heus waar. Ze is borsten aan het krijgen.

Eerst begon de linkerkant een beetje pijn te doen en nu doet de rechterkant ook al mee. Ze wist niet dat borsten krijgen pijn doet. Ze vindt het helemaal niet erg. Ze is een beetje trots. Ze is nu echt groot aan het worden. Gisteren heeft ze van haar gebreide jurk de zakjes afgehaald. Als die gekke zakjes ervoor zitten kan niemand haar borsten zien en iedereen moet ze zien, zo mooi zijn ze.

Vanavond komt Gerrit, iemand van de ondergrondse. Hij is al een paar keer bij hen geweest en ze vindt hem aardig. Gerrit moet haar borsten zien, maar hoe moet ze dat doen? Ze kan zich niet uitkleden en zeggen: ‘Gerrit, kijk eens, ik krijg borsten.’

Dat kan niet.

Als ze niet ondergedoken zou zijn, zou ze het met een vriendinnetje kunnen bespreken en bij gymnastiek zou iedereen vanzelf zien dat ze aan het groot worden is. Nu komt er nooit iemand en daarom moet Gerrit naar haar kijken.

‘Naar bed kinderen,’ zegt moeder.

‘Ik wil nog niet. Ik wil op Gerrit wachten.’

‘Gerrit komt laat, dat weet je wel. Hup, pyjama's aan en naar bed.’

[p. 79]

Er is niets aan te doen. Ook als je bent ondergedoken moet je naar je moeder luisteren.

Mopperend gaat ze naar bed.

‘Ik heb geen zin om verhaaltjes te vertellen,’ zegt ze tegen Esther.

‘Flauwerd, dan vertel ik wel. Er was eens...’

‘Hou je mond, ik ben moe.’

Ze kan niet slapen. Ze moet steeds aan haar borsten denken. Het lijkt wel of ze iedere minuut groter worden.

Wat heeft ze het warm. Ze doet haar pyjama-jasje uit.

Snikheet is het.

Heel hard gaat de bel. Meestal schrikt ze daarvan, maar nu moet het Gerrit zijn.

Ze slaat de dekens terug. Haar blote bovenlijf is goed te zien, ook voor Gerrit.

‘Hallo kleine meid,’ fluistert Gerrit als hij bij haar bed staat. ‘Hoe gaat het?’

‘Goed.’

Ze gaat zitten zodat hij nog beter naar haar borsten kan kijken.

‘Doe je pyjama-jasje aan,’ zegt hij. ‘Je vat kou.’

‘Zie je niets, Gerrit?’

‘Nee, wat moet ik zien?’

‘Ik krijg borsten.’

Gerrit begint heel hard te lachen.

‘Ach, wat prachtig. Twee erwtjes op een plankje en dat noemt ze borsten. Welterusten kleine meid.’

Woedend is ze.

Die rot-Gerrit. Al is hij dan bij de ondergrondse, hem heeft ze niet nodig. Misschien wordt hij wel gepakt door de moffen. Net goed!