Wie niet weg is wordt gezien

[p. 76]

Besmettelijk ziek

Tante Annie heeft een groot plakkaat op de deur gehangen:

hier heerst een besmettelijke ziekte staat erop, in het Hollands en in het Duits.

‘Nu durft geen mof naar binnen. Ze zijn als de dood voor roodvonk,’ zegt tante Annie tevreden.

Ze heeft tienduizend rode vlekjes over haar hele lichaam. Ze heeft keelpijn en koorts. Erg ziek is ze en toch voelt ze zich blij. Het is al zo lang geleden dat ze eens een dag niet bang voor de moffen was. Misschien kan tante Annie het plakkaat de hele oorlog op de deur laten hangen. Dan worden ze nooit gepakt en dan hoeft ze nooit meer bang te zijn.

Mamma zit de hele dag bij haar en ze zingt de oude liedjes die ze van háár grootmoeder heeft geleerd. Er is een slaapliedje bij dat ze wel de hele dag zou willen horen:

't Is ernst mijn kind
Jij moet slapen gaan
Nu sterretjes helder
Aan de hemel staan.
Moeder houdt bij je bedje de wacht.
Slaap maar mijn kindje, slaap zacht.

Ze voelt zich rustig worden bij dit liedje. Het is net of

[p. 77]

mamma haar echt kan beschermen tegen de moffen.

Ze ligt in het bed van tante Annie en niet in het bed op de gang zoals anders.

‘Je hebt rust nodig als je zo ziek bent. Je mag in mijn bed,’ heeft tante Annie gezegd.

Rode vlekjes zijn niet erg. Keelpijn is niet erg.

Koorts is heerlijk. Roodvonk is heerlijk.

Misschien blijft ze wel de hele oorlog ziek.