Wie niet weg is wordt gezien

[p. 66]

Nog meer mensen

‘Vandaag komen er onderduikers bij,’ zegt tante Annie.

‘Dat zal passen en meten worden,’ zegt vader. ‘Wie komen er?’

‘Dat kan ik niet vertellen. Het is een verrassing.’

Een verrassing? Hoe kan dat? Wat voor verrassing?

Ze is erg nieuwsgierig.

‘Het zijn vast vervelende mensen,’ zegt moeder. ‘En waar moeten we allemaal slapen? We hebben maar twee bedden.’

‘Beneden is een bank, waar David en jij op kunnen slapen. We hebben nou eenmaal niet erg veel ruimte.’ Tante Annie zegt het een beetje boos.

‘Als het vervelende mensen zijn, praat ik niet met ze. Ik heb genoeg boeken om te lezen. Ik houd er niet van met zoveel vreemden in een kleine ruimte te moeten zitten,’ moppert moeder.

Er wordt op de deur geklopt.

‘Binnen!’ roept moeder.

Een vrouw stapt de kamer in. Ze is klein en ze heeft blauwe ogen. Meer zie je niet van haar, want ze heeft een sjaal om haar gezicht geknoopt. Het is zeker koud buiten.

Er komt een meneer binnen, maar die meneer kent ze.

‘Opa!’ roept ze.

‘Pa!’ gilt moeder.

[p. 67]

‘Kinderen!’ roept de mevrouw en ze doet de sjaal van haar gezicht. ‘Kinderen, een jaar lang hebben we elkaar niet gezien en nu... ineens...’

In de kamer staat nog iemand, een vrouw.

‘Dag,’ zegt de vrouw. ‘Dag kinderen.’

‘Ik heet Trijn. Eigenlijk heet ik Clara, Trijn is mijn onderduiknaam. Ik kom ook bij jullie onderduiken, samen met jullie grootouders.’

‘Er kan nog meer bij. Er kan nog meer bij,’ zingt moeder. ‘Wat ben ik gelukkig.’

‘Laten we gaan zitten,’ zegt vader. ‘We moeten even passen en meten. Waar waren jullie tot nu toe?’

‘Dat mogen we niet vertellen,’ zegt opa. ‘Laten we elkaar niet teveel vragen. Later, als de oorlog voorbij is.’

Ze zitten om de tafel. Ze praten niet meer. Ze kijken elkaar aan. Het is ook zo lang geleden dat ze samen waren.

Tante Annie komt de kamer binnen.

‘Wat zijn jullie keurig stil,’ zegt ze. ‘Dat valt me mee met zeven mensen.’

‘Ik zal even de bedden verdelen. Trijn en de kinderen in het bed op de gang. Opa en oma hier in de kamer in het opklapbed en Ruth en David beneden op de bank. Het is behelpen, maar het kan niet anders.’

‘Dat geeft niet,’ zegt moeder. ‘Ik ben zo gelukkig dat ik mijn ouders zie.’

‘Ik ben jaloers op je,’ zegt vader.

Moeder troost hem: ‘Na de oorlog zie jij je ouders weer.’

‘Laten we het hopen,’ zegt vader.