Wie niet weg is wordt gezien

[p. 52]

Snoepjes

Zeven weken zijn ze nu in de pastorie en nog nooit zijn ze beneden geweest in de kamer waar meneer pastoor woont.

‘Te gevaarlijk,’ zegt meneer pastoor. ‘Zie je die ijzeren toren, daar in het weiland? Af en toe klimmen er moffen in om de hele omgeving te kunnen zien. Misschien kunnen ze hier wel naar binnen kijken. Mooi boven blijven jullie.’

‘Als meneer pastoor en Dora naar de kerk zijn, gaan we een keer stiekem naar beneden,’ heeft ze Esther beloofd, maar dat is gemakkelijk gezegd.

Meneer pastoor en Dora zijn nog nooit samen naar de kerk gegaan. Tot vanmorgen. Het is zo stil beneden. Anders hoor je Dora wel eens met borden of pannen rammelen, of je hoort meneer pastoor zingen, maar nu is alles stil.

Vader en moeder zitten te lezen, Esther en zij doen een spelletje.

‘Zes,’ roept Esther en ze wil een rode pion verzetten.

‘Esther, we gaan,’ fluistert ze.

‘Waar gaan jullie naar toe?’ vraagt moeder.

‘We gaan een eindje wandelen op de gang.’

‘Goed, zachtjes hè?’

‘Ja mamma.’

[p. 53]

Op hun tenen lopen ze de kamer uit. Ze zijn er nu wel aan gewend dat ze geen lawaai mogen maken. In het begin, toen ze pas ondergedoken waren, was stil zijn erg moeilijk.

Ze zijn bij de trap. Voorzichtig zet ze haar voet op de eerste tree.

‘Kom maar Esther,’ fluistert ze.

Het gaat goed. Ze zijn bijna beneden. Nog één tree en dan...

Onderaan de trap ligt Timmy, de hond van meneer pastoor. Hij ligt aan een ketting want hij is een waakhond. Timmy is een aardige hond, maar nu lijkt hij wel dol geworden. Hij rammelt met zijn ketting, hij springt tegen Esther op. Hij gromt en laat zijn tanden zien.

‘Rothond!’ roept Esther. ‘Akelige rothond. Nog nooit in zeven weken zijn we beneden geweest en door jou gaat het niet door. We willen op avontuur.’

Ze moeten terug. Ze durven niet langs de hond. Het avontuur is mislukt.

‘Niet naar de kamer gaan,’ fluistert ze.

‘Kom mee, ik weet iets. Mamma heeft een doos snoepjes in haar koffer. Die gaan we Timmy geven. Dan mogen we er wel door.’

Ze lopen naar een gangkast. Daar staat moeders koffer. Ze graaien tussen hemden en onderjurken. Daar zijn ze, de snoepjes.

‘Wat moeten jullie in mijn koffer?’

In de gang staat moeder.

‘Niks, we vervelen ons zo. We willen weten wat jij in je koffer hebt.’

[p. 54]

‘Het is mijn koffer. Zo heb ik helemaal niets meer van mezelf. Wat zijn jullie vervelend vandaag. Als we niet ondergedoken waren, zou ik jullie nu straf geven. Zeg, hebben jullie Timmy horen blaffen? Wat zou die hebben?’

Verschrikt kijken ze elkaar aan.

‘Ik weet het niet mamma,’ zegt Esther.

‘Nee, ik ook niet,’ zegt ze.

Ze heeft de doos met snoepjes in de zak van haar jurk verstopt.

‘We gaan weer, Esther,’ fluistert ze.

Heel zacht lopen ze de trap af. Als ze bijna bij Timmy zijn roept ze:

‘Brave hond, kom dan! Kom maar. We hebben snoepjes voor je.’

Timmy komt naar hen toe. Ze neemt een handvol snoepjes uit het doosje. Timmy ruikt er aan. Dan komt zijn lange roze tong tevoorschijn. Met één lik zijn alle snoepjes verdwenen. Rustig gaat hij liggen. Nog even sleept de ketting over de stenen vloer. Dan is het stil.

Ze lopen door de gang.

‘Hier zal de kamer zijn,’ fluistert ze. ‘Kom maar.’

Ze doet de deur open. Ze zien een grote kamer.

‘Wat een mooie stoel!’ roept Esther en ze rent naar binnen.

Ze laat zich in een grote stoel vallen. Ze veert een stukje omhoog. Ze laat zich weer vallen en hoe harder ze dat doet, hoe hoger ze komt.

‘Niet doen. Straks gaat de stoel kapot.’

Ze lopen door de kamer. Door een geopende deur kunnen ze in de keuken kijken.

‘Mooie pannen hè?’

[p. 55]

‘Nou en of.’

‘Nu gaan we naar de tuin,’ zegt Esther. ‘Ik wil alles zien hier beneden.’

Ze schrikt: ‘Niks ervan, we gaan weer naar boven.’

‘Ik wil naar de tuin.’

‘Zie je die ijzeren toren?’ fluistert ze. ‘Daar zit een grote dikke mof in met een verrekijker en die kijkt naar jou. Ja, hij kijkt naar jou.’

‘Nee toch?’

Esther begint bijna te huilen.

‘Grapje, grapje,’ zegt ze, ‘maar wat we nu doen is wel gevaarlijk. Meneer pastoor heeft het me zelf verteld.’

‘Laten we weg gaan,’ zegt Esther.

Timmy ligt nog rustig te slapen voor de trap. Ze moeten over hem heenstappen om naar boven te kunnen gaan.

Als ze op de derde tree zijn, begint de ketting te rammelen. Timmy staat op zijn vier poten en hij begint heel hard te blaffen.

‘Koest!’ roept ze, maar het is al te laat.

Boven aan de trap staat moeder.

‘Wat doen jullie daar?’

‘We zijn even beneden geweest.’

‘Kom onmiddellijk boven. Jullie weten alle twee dat je niet naar beneden mag. Ik ben heel erg boos.’

‘We waren zo nieuwsgierig en we verveelden ons zo,’ zegt Esther.

‘Niets mee te maken,’ zegt moeder.

‘Willen jullie gepakt worden door de moffen?’

‘Ja, dat willen we!’ roept Esther. ‘Dan kunnen we tenminste weer eens een keer naar buiten!’