Wie niet weg is wordt gezien

[p. 50]

Ze benne niet anders

De tweede onderduiknacht is voorbij.

Wat waren ze blij gisteren, toen ze vader en moeder terugzagen. Het is goed om bij je eigen ouders te slapen, ook al is dat niet thuis, maar ergens in een vreemd huis, in een pastorie in Schipluiden.

Mevrouw Helsloot heeft ze gebracht.

‘Dit is meneer pastoor,’ zei ze. ‘Geef hem maar een hand.’

‘Dag meneer,’ hebben ze gezegd tegen een man in een zwarte jurk met een heleboel knoopjes eraan.

‘Dag kinderen. Welkom in Schipluiden. Jullie ouders zijn boven,’ heeft meneer pastoor geantwoord.

Nu zitten ze aan tafel.

‘Dora, mijn huishoudster en Neeltje, mijn dienstmeisje, zullen jullie het ontbijt brengen. Gisteren toen jullie aankwamen, waren ze er niet. Ze hadden vrij, maar nu kunnen jullie kennis maken,’ heeft meneer pastoor gezegd toen hij vanmorgen heel vroeg bij hen kwam.

‘Het lijkt wel of we met vakantie zijn,’ zegt moeder. ‘Ik hoef niet zelf voor het ontbijt te zorgen.’

[p. 51]

Heel hard wordt op de deur geklopt.

‘Binnen,’ roept vader.

Op de gang klinkt gelach.

‘Jij eerst,’ hoort ze.

‘Nee jij. Doe niet zo gek.’

‘Binnen!’ roept vader weer.

‘Ga nou,’ hoort ze.

De deur knalt open. Achter elkaar komen twee vrouwen de kamer binnen. De ene vrouw draagt een dienblad, de andere vrouw heeft een theepot in haar hand. Ze blijven in de kamer staan.

‘Zet die theepot neer, Neel,’ zegt de vrouw met het dienblad. Neel doet wat haar gezegd wordt. Ze zet de theepot op tafel. Heel strak blijft ze naar vader kijken. Dan kijkt ze naar moeder.

‘Dora,’ zegt ze. ‘Ze benne niet anders.’

‘Ziet u,’ zegt Dora. ‘We hebben nog nooit joden gezien. Daarom duurde het een beetje lang voor we naar binnen durfden te gaan.’

Neeltje rent de kamer uit.

‘Eet smakelijk,’ roept Dora en ze rent achter Neeltje aan.