Wie niet weg is wordt gezien

[p. 36]

Bank

Zwemmen mag ze niet. Niet omdat ze ziek is. Nee hoor. De moffen hebben het verboden. Zo gaat dat tegenwoordig als je joods bent.

Rolschaatsen mag wel en dat doet ze ook. Ze heeft ze zomaar gekregen. Ze was niet eens jarig, nog niet, maar toch heeft ze nu acht mooie glimmende wielen onder haar voeten.

In het begin kwam ze niet zo goed vooruit, maar nu gaat het al veel beter. Af en toe schaatst ze zelfs op één been en dat is heel moeilijk.

Vandaag gaat het goed. Wel twintig keer rijdt ze hetzelfde stuk. Bij haar huis is een sloot en langs die sloot is een stoep die heel lang is. Ze hoeft dan niet iedere keer over te steken, want ze is bang dat ze op de hobbelkeitjes zal vallen.

[p. 37]

Als ze een poosje heeft gereden, gaat ze op een bank zitten.

‘Hè hè,’ zucht ze. Heerlijk is het even te zitten als je moe bent.

Ze kijkt om zich heen. Het is mooi buiten. De blaadjes aan de bomen worden een beetje geel. De eendjes die deze zomer zijn geboren, zijn groot geworden. Die groeien ook, net als zij, maar wel een beetje harder.

‘Rachel!’ Ze kijkt naar de overkant.

Tineke heeft haar geroepen.

‘Dag!’ roept ze terug. ‘Waar ga je naar toe?’

Meteen ziet ze dat ze dat eigenlijk niet hoeft te vragen. Tineke heeft een handdoek onder haar arm. Ze gaat natuurlijk zwemmen.

‘Naar het zwembad. Ga je mee?’

‘Mag ik niet!’

‘Misschien mag je morgen van je moeder!’

Ze geeft geen antwoord. Tineke hoeft niet te weten dat ze van haar moeder wel mag, maar van de moffen niet.

Nog even blijft ze op de bank zitten. Dan ziet ze moeder die het huis uitkomt met een grote boodschappentas aan haar arm.

‘Stop mam. Ik ga mee!’ roept ze.

Ze vindt het gezellig om samen met mamma boodschappen te doen. Eigenlijk is dat nog leuker dan buiten spelen.

Morgen gaat ze weer rolschaatsen en overmorgen weer.

Als ze de volgende dag klaar staat om naar buiten te gaan zegt mamma:

[p. 38]

‘Even wachten Rachel. Ik moet je iets vertellen. Vanaf vandaag mogen we niet meer buiten op een bank zitten. De moffen hebben het verboden. Je weet wat er kan gebeuren als je het toch doet?’

‘Ja mam.’

Ze moet even zuchten. Het heeft zeker weer in de krant gestaan die alleen voor joden is. Alweer iets dat niet mag. Niks aan te doen. Ze gaat wel op de grond zitten als ze haar rolschaatsen aan en uit wil doen. Als ze toch op de bank zou gaan zitten, zouden ze de hele familie kunnen arresteren en dat wil ze niet.

Net als de vorige dag schaatst ze op de stoep langs de sloot. Het lijkt wel of de jonge eenden weer groter zijn geworden. Ze zwemmen achter een grote eend aan. Zou dat de vader of de moeder zijn? Kijk daar...

‘Au!’ roept ze heel hard.

Hoe het gebeurd is weet ze niet, maar ze zit zomaar op de grond. Ze voelt een verschrikkelijke pijn in haar knie. Op een straattegel is een rood plasje.

‘Mamma!’ schreeuwt ze. ‘Mamma, ik bloed.’

‘Kom maar,’ zegt een meneer die alles heeft gezien. ‘Kom maar, ik zal je helpen.’

Hij wil haar optillen.

‘Zo, we gaan even op de bank zitten en dan zullen we eens kijken wat er aan de hand, of eigenlijk, wat er aan de knie is.’

‘Niet doen. Niet doen!’ gilt ze.

‘Niet zo kleinzerig zijn. Kom, even op de bank gaan zitten.’

Hij wil haar op de bank zetten, maar ze wil niet. Ze probeert de meneer te bijten. Daar heeft ze zijn hand te

[p. 39]

pakken. Zo hard ze kan zet ze haar tanden in een vinger.

‘Rotmeid,’ roept de meneer, terwijl hij zijn vinger in zijn mond stopt. ‘Eigenwijze rotmeid.’

Met grote stappen loopt hij weg.

Ze zit vóór de bank op de stoep. Ze moet huilen, maar ze is zo blij dat die grote man haar niet op de bank heeft kunnen zetten. Stel je voor. Het màg helemaal niet van de moffen.

‘Stommerik!’ zou ze heel hard willen roepen.

‘Stommerik. Weet je dan niet dat joodse kinderen niets mogen!’