Wie niet weg is wordt gezien

[p. 31]

Buikpijn in de nacht

‘Rachel!’

Ze trekt de dekens over haar hoofd. Ze slaapt zo lekker. Ze wil niet opstaan.

‘Rachel!’

Moeder trekt de dekens weg.

‘Ik heb je nodig. Pappa is ziek.’

Ze staat al naast haar bed en ze gaat met moeder naar de slaapkamer. In het grote bed ligt vader. Hij trekt een vreemd gezicht en hij trappelt met zijn benen.

‘Ik kan het niet meer uithouden,’ kreunt hij. ‘Ik heb zo'n buikpijn. Volgens mij heb ik iets ergs.’

‘Zal ik een warme kruik voor je maken?’

‘Nee, laat maar. Je moet een dokter halen.’

‘Lieve David. Je weet dat ik niet naar buiten mag. De moffen hebben ons verboden tussen acht uur 's avonds en zes uur in de morgen ons huis te verlaten. Dat weet je toch, of ben je het vergeten door de pijn?’

‘Ik ga dood!’ fluistert vader.

‘Gaat pappa echt dood, mamma?’

‘Welnee kind, vader is wel eens een beetje kleinzerig.’

[p. 32]

Vader ligt nu heel stil. Hij ziet erg wit en hij ademt snel.

‘Een dokter, Ruth... een dokter...’

Ze kijkt naar pappa. Ze weet zeker dat hij dood gaat vannacht, en dan heeft ze geen vader meer.

‘Ik zal het raam open doen,’ zegt mamma. ‘Misschien komt er iemand langs die voor ons een dokter wil waarschuwen.’

Moeder schuift het raam omhoog. Heel ver gaat ze naar buiten hangen.

‘Daar loopt iemand,’ zegt ze. ‘Een vrouw. Misschien komt ze dichterbij. Ja, daar is ze. Nu ga ik haar roepen. Mevrouw, mevrouw! Ja, hier boven sta ik. Wilt u even luisteren? Mijn man is heel erg ziek. Wilt u voor ons een dokter waarschuwen?’

‘Natuurlijk,’ roept de mevrouw. ‘Welke dokter moet het zijn?’

‘Ziet u, mevrouw, wij mogen niet naar buiten.’

‘Mag u niet naar buiten? Waarom niet?’

‘Wij zijn joden en joden moeten van 's avonds acht uur tot de volgende morgen zes uur in huis blijven!’

De vrouw kijkt op haar horloge.

‘Over twee uur is het zes uur,’ roept ze. ‘Dan kan u zelf de dokter waarschuwen.’