Wie niet weg is wordt gezien

[p. 23]

Verstoppertje

Tegenwoordig vindt ze het fijn om buiten te spelen. Zo kan ze nog eens praten over vroeger, toen ze nog bij niet-joodse kinderen in de klas mocht zitten.

Nu mag dat niet meer. De Duitsers hebben in het midden van Den Haag, in de Bezemstraat, een school aangewezen, waar joodse kinderen naar toe moeten gaan.

Door het buiten spelen hoort ze wat de niet-joodse kinderen op haar vroegere school hebben gedaan.

‘We hebben een geschiedenisrepetitie gehad,’ zegt Johan. ‘Ik had een vier.’

‘Rekenen is moeilijk joh. We moeten breuken leren,’ moppert Martin.

‘Breuken? Wat is dat?’ vraagt ze. ‘Moet je iets breken?’

‘Te moeilijk om uit te leggen. Ik snap het zelf niet,’ zegt Marieke.

Soms vergeten de niet-joodse kinderen dat zij niet op school was. Ze zeggen dingen tegen elkaar waar zij niets van begrijpt.

‘Flauw hè, dat we vandaag met gym geen reis om de wereld mochten doen. Juffrouw Terlet had een rotbui!’ klaagt Klaartje. ‘Het was wel een beetje onze eigen schuld.’

‘Zo is het.’

Waar hebben ze het over? denkt ze. Laat maar, ik vraag niks.

[p. 24]

‘We gaan verstoppertje doen. Rachel, jij bent em!’

Ze doet haar handen voor haar ogen:

‘Tien, twintig, dertig... tachtig, negentig, honderd! Ik kom, wie niet weg is wordt gezien!’

Ze kijkt in de lege straat. Nergens een kind te ontdekken.

Nu moet ze gaan zoeken.

Ze kijkt achter het muurtje. Ze kijkt onder de bank, ze kijkt achter de boom.

‘Ze hebben zich goed verstopt,’ fluistert ze tegen zichzelf.

In de verte lacht een kind. Zo lacht Marieke.

Ze loopt in de richting van het park. Het gelach wordt duidelijker.

‘Sssst, daar komt ze,’ hoort ze iemand zeggen.

Ze loopt een paar stappen het park in. Daar, achter die dikke eik zullen ze wel zitten. Ineens ziet ze het witte bord met de zwarte letters, het bord dat ze al zo vaak heeft gezien.

verboden voor joden staat erop.

Zij kan niet meer meedoen. Verstoppertje spelen mag ze niet van de moffen. Alleen niet-joodse kinderen mogen dat.

Ze loopt het park uit. Ze zal naar huis gaan en daar gaan zitten lezen. Dat mag wel.

‘Eén twee drie buut vrij!’ roept Johan.

‘Eén twee drie buut vrij!’ roept Marieke.